Τα γλυπτά της Αθήνας

Από χρόνια αναρωτιέμαι ποιος αποφασίζει στο Δήμο Αθηναίων για το ποια γλυπτά πρέπει να φιλοτεχνηθούν, καθώς και για το πού θα τοποθετηθούν αυτά.  Είναι αδιανόητο ο εκάστοτε πρώτος πολίτης του κλεινού άστεως να παίρνει μόνος του τέτοιες πολιτιστικές αποφάσεις. Γιατί πώς να  εξηγηθεί το γεγονός ότι η Αθήνα έχει γεμίσει από γλυπτικά τερατουργήματα; Αρκεί να αναφέρω ως πρώτο και καλύτερο το ανεκδιήγητο σύμπλεγμα υπέρ της «Εθνικής Συμφιλίωσης» του Βασίλη Δωρόπουλου (1942), το οποίο όχι μόνο δεν κοσμεί αλλά ασχημίζει την Πλατεία Κλαυθμώνος, το τερατώδες γλυπτικό σύμπλεγμα «Στον αστράτευτο μαχητή της Μάχης της Κρήτης» (2001) του Μανώλη Τζομπανάκη (1943), το οποίο ορθώνεται μπρος από το Πολεμικό Μουσείο των Αθηνών επί της οδού Ριζάρη, καθώς και εκείνη τη φρικαλέα «Νίκη IV» (1985) με τα κομμένα χέρια του Κυριάκου Καμπαδάκη (1938-2003),  που έχει τοποθετηθεί στην Πλατεία Δικαιοσύνης (Σανταρόζα), απέναντι από το θέατρο ΡΕΞ, μολονότι στην ίδια πλατεία υπάρχει ο ανδριάντας του Αλέκου Παναγούλη! Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις προτομές αρχαίων προσωπικοτήτων που μάς κληροδότησε η λανθάνουσα αισθητική του δημάρχου Δημήτρη Αβραμόπουλου  ή όλες εκείνες που έχουν φυτευτεί στον περίβολο του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων; Αναρωτιέμαι πώς θα μπορέσουμε ποτέ  να απαλλαγούμε, ποιος θα μάς απαλλάξει  ποτέ απ΄αυτές τις φρικαλεότητες. Από την άλλη κάποια όμορφα γλυπτά όπως ο «Έφηβος» (1940) του Θανάση Απάρτη (1899-1972), αφού πέρασε από το Πεδίον του Αρεως και τον αύλειο χώρο της Αγίας Φωτεινής έχει εξαφανιστεί  και αγνοώ αν έχει κάπου αλλού στηθεί.

      Όλα αυτά τα θυμήθηκα όταν διάβασα την είδηση για τα αποκαλυπτήρια γλυπτού που φιλοτέχνησε ο Κυριάκος Ρόκος (1945) εις μνήμην της  Αρλέτας στα Εξάρχεια. Καταρχάς γιατί να στηθεί κάτι ειδικά για την Αρλέτα, λές και έχει γίνει το ίδιο για την Κάκια Μένδρη, τη Μαρίκα Νίνου, τη Σωτηρία Μπέλλου,  την Πόλυ Πάνου, τη Βίκυ Μοσχολιού  ή τόσες άλλες καλλιτέχνιδες που λάμπρυναν το ελληνικό τραγούδι.  Χαλάλι όμως για την αγαπητή Αρλέτα, όμως το γλυπτό είναι εξαιρετικά ακαλαίσθητο και εν τέλει δεν ταιριάζει διόλου με το έργο της. Μία στήλη ή μία πλάκα εντοιχισμένη στο σπίτι όπου έζησε η καλή μας τραγουδοποιός θα έκανε κάλλιστα και σεμνότερα την ίδια δουλειά με το εκτρωματικό γλυπτό που της αφιερώθηκε.        

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com