Γιατί ο Χριστός έλεγε σε όποιον συναντούσε, “Χαίρετε”;

Ίσως γιατί, η χαρά δεν συνιστά ευτυχία, επειδή η ευτυχία είναι πάντοτε ανάμεικτη με την δυστυχία.

Δεν απαντάται ποτέ στην αγνότητα, είναι πάντοτε μολυσμένη. Σέρνει πίσω της μια μακριά σκιά μιζέριας. Όπως η μέρα ακολουθείται από την νύχτα, έτσι και η ευτυχία ακολουθείται από την δυστυχία.

Τότε τι είναι η χαρά; Η χαρά είναι μια κατάσταση υπερβατικότητας. Δεν είμαστε ούτε χαρούμενοι ούτε στενοχωρημένοι, αλλά απόλυτα ήρεμοι, ήσυχοι, σε απόλυτη ισορροπία. Τόσο σιωπηλοί και ζωντανοί, ώστε η σιωπή μας είναι ένα τραγούδι και το τραγούδι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά σιωπή.

Η χαρά είναι παντοτινή, η ευτυχία είναι στιγμιαία. Η ευτυχία προκαλείται από εξωτερικούς παράγοντες, επομένως μπορεί και να αφαιρεθεί από αυτούς. Πρέπει να εξαρτάστε από άλλους για την ευτυχία σας, και κάθε εξάρτηση είναι άσχημη, δεσμευτική.

Η χαρά πηγάζει από μέσα, δεν έχει καμία σχέση με το έξω. Δεν προκαλείται από άλλους. Δεν προκαλείται καν, είναι η αυθόρμητη ροή της δικής σας ενέργειας.

Εάν δεν νοιώθετε τον Ζώντα θεό η ενέργειά σας είναι στάσιμη, δεν υπάρχει χαρά. Εάν η ενέργειά σας μετατρέπεται σε ροή, κίνηση, ποταμό, υπάρχει μεγάλη χαρά -για κανέναν άλλο λόγο, απλώς και μόνο επειδή γίνεστε πιο ρευστοί, πιο τρεχούμενοι, πιο ζωντανοί. Ένα τραγούδι γεννιέται στην καρδιά σας, μια μεγάλη έκσταση αναβλύζει.

Είναι μια έκπληξη όταν συμβαίνει αυτό, επειδή δεν μπορείτε να βρείτε κάποια αιτία. Είναι η πιο μυστηριώδης εμπειρία της ζωής: κάτι απρόκλητο, κάτι πέραν του νόμου του αιτίου και αιτιατού. Δεν χρειάζεται να προκληθεί, επειδή είναι η εσωτερική φύση σας, έχετε γεννηθεί με αυτήν. Είναι κάτι έμφυτο, βρίσκεται να ρέει στην ολότητά σας.