Όμως η αγάπη στην ψυχή μου κρατά τους κόσμους…

Περάσαμε και περνάμε μέσα από μια κόλαση φωτιάς τα μετρό έχουν φτάσει στη χώρα μου κι έτσι μου είναι δύσκολο να τραγουδώ χωρίς λόγο κάποιος μέσα μου φτιάχνει μουσικές από φως και προκαλεί μιαν έκρηξη γέλιου κι ύστερα φεύγει. Αυτοί που έχτισαν τους καταυλισμούς στην κοινωνία αποκοιμήθηκαν μέσα μου τους κουβαλώ κάθε μέρα στη δουλειά στον ύπνο στους απογευματινούς περιπάτους στα εγκαίνια των εκθέσεων στις υπουργικές εγκυκλίους στις συνεδριάσεις της βουλής στις στήλες των εφημερίδων και των ΜΜΕ. Αυτοί που έχτισαν τους καταυλισμούς απομαγνητοφώνησαν και τη φωνή μου τεμαχίζουν τα λόγια μου κομμάτι κομμάτι μ’ αποσυνθέτουν προσπαθώντας να πλαστογραφήσουν την ύπαρξή μου και τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα ακόμη. Θέλει να έρθει η κοινωνία χωρίς Θεό! Όμως η αγάπη στην ψυχή μου κρατά τους κόσμους…