Στον Κόσμο της Σκέψης

Το Σύμπαν διέπεται από Νόμο – από έναν μεγάλο Νόμο. Οι εκδηλώσεις του είναι πολύμορφες, αλλά αν αντιμετωπιστούν σαν κάτι το Τελειωτικό, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει παρά ένας μόνο Νόμος. Έχουμε εξοικειωθεί με μερικές από τις εκδηλώσεις του, αλλά αγνοούμε σχεδόν ολοκληρωτικά κάποιες άλλες. Ωστόσο, εξακολουθούμε να μαθαίνουμε λίγο πιο πολύ, κάθε μέρα, και το πέπλο σιγά – σιγά ανασηκώνεται.

Μιλούμε με επιστημονική γνώση για το Νόμο της Βαρύτητας, αλλά αγνοούμε την ισότιμα θαυμαστή εκδήλωσή του, ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ. Έχουμε εξοικειωθεί μ’ αυτή τη θαυμάσια εκδήλωση του Νόμου που προσελκύει και συγκροτεί τα άτομα από τα οποία η ύλη είναι συντεθειμένη – αναγνωρίζουμε τη δύναμη του νόμου που προσελκύει τα σώματα στη γη, που συγκροτεί τους κυκλικούς κόσμους στη θέση τους, αλλά κλείνουμε τα μάτια μας στον ισχυρό νόμο που φέρνει κοντά σε μας τα πράγματά που επιθυμούμε ή φοβόμαστε.

Όταν φτάσουμε στο σημείο να δούμε ότι η Σκέψη είναι μια δύναμη, μια εκδήλωση της ενέργειας, έχοντας μια μαγνητική ικανότητα έλξης, τότε θ’ αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε το γιατί και το από πού ενός πλήθους πραγμάτων, που μέχρι τώρα έμοιαζαν σκοτεινά σε μας. Δεν υπάρχει σπουδή που ν’ ανταμείβει τόσο καλά το σπουδαστή, για το χρόνο και τον κόπο του, όσο η μελέτη των λειτουργιών αυτού του ισχυρού νόμου του κόσμου της Σκέψης – του Νόμου της Έλξης.

Όταν σκεφτόμαστε, στέλνουμε προς τα έξω δονήσεις μιας πολύ λεπτής αιθέριας ουσίας, που είναι τόσο πραγματικές, όσο κι οι δονήσεις που εκδηλώνουν το φως, η θερμότητα, ο ηλεκτρισμός ή ο μαγνητισμός. Το γεγονός ότι αυτές οι δονήσεις δεν είναι φανερές στις πέντε αισθήσεις μας, δεν αποτελεί απόδειξη για το ότι δεν υπάρχουν. Ένας ισχυρός μαγνήτης στέλνει προς τα έξω δονήσεις κι ασκεί μια δύναμη ικανή να προσελκύσει ένα κομμάτι ατσάλι που ζυγίζει ογδόντα κιλά, αλλά ούτε μπορούμε να δούμε, να γευτούμε, να οσφρανθούμε, ν ακούσουμε ή να ψηλαφίσουμε αυτή την ισχυρή δύναμη. Αυτές οι δονήσεις της σκέψης, το ίδιο, δεν είναι δυνατό να γίνουν ορατές, δεν μπορούμε να τις γευτούμε, να τις οσφρανθούμε, να τις ακούσουμε ή να τις ψηλαφίσουμε με το συνηθισμένο τρόπο. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αποδεδειγμένες περιπτώσεις ατόμων ιδιαίτερα ευαίσθητων στις ψυχικές εντυπώσεις που αντιλαμβάνονται τα ισχυρά κύματα σκέψης, και πάρα πολλοί από μας μπορούν να βεβαιώσουν ότι έχουν ξεκάθαρα αισθανθεί τις δονήσεις σκέψης των άλλων, τόσο ενώ υπάρχει η παρουσία του πομπού, όσο κι από απόσταση. Η τηλεπάθεια και τα συγγενικά της φαινόμενα δεν είναι μόνο όνειρα αργόσχολων.

Το φως κι η θερμότητα εκδηλώνονται από δονήσεις μιας πολύ πιο χαμηλής έντασης απ’ αυτές της Σκέψης, αλλά η διαφορά βρίσκεται αποκλειστικά στο ποσοστό της δόνησης. Τα επιστημονικά χρονικά ρίχνουν ένα ενδιαφέρον φως πάνω στο πρόβλημα. Ο καθηγητής Ελίσα Γκραίη, ένας διάσημος επιστήμονας, λέει στο μικρό του βιβλίο Τα θαύματα της φύσης:

«Υπάρχει πολλή τροφή για εκμετάλλευση σχετικά με το θέμα της σκέψης κι οι θεωρητικοί λένε ότι υπάρχουν ηχοκύματα που κανένα ανθρώπινο αυτί δεν μπορεί ν’ ακούσει, και χρωματοκύματα φωτός που κανένα μάτι δεν μπορεί να δει. Το μακρύ, σκοτεινό, δίχως ήχους διάστημα ανάμεσα στις 40.000 και 400.000.000.000.000 δονήσεις κατά δευτερόλεπτο, και το άπειρο της κλίμακας πέρα από τις 700.000.000.000.000 δονήσεις κατά δευτερόλεπτο, όπου το φως σταματά, μέσα στο σύμπαν της κίνησης, είναι κάτι που μπορεί να μας υποβάλλει σε πολλές σκέψεις».

Ο Μ. Ουίλλιαμς, στο έργο του με τίτλο Σύντομα Κεφάλαια Φυσικής, λέει:

«Δεν υπάρχει διαβάθμιση ανάμεσα στους πολύ γρήγορους κυματισμούς ή τρεμουλιάσματα που παράγει η αίσθησή μας του ήχου και στους πιο αργούς που μας δημιουργούν μια αίσθηση της πιο απαλής ζεστασιάς. Υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσά τους, αρκετά πλατύ για να συμπεριλάβει έναν άλλο κόσμο κίνησης, όπου όλα βρίσκονται ανάμεσα στον κόσμο μας του ήχου και στον κόσμο μας της θερμότητας του φωτός. Και δεν υπάρχει καμιά καλή δικαιολογία για να υποθέσει κανένας ότι η ύλη είναι ανίκανη για μια τέτοια ενδιάμεση δραστηριότητα, ή ότι αυτή η δραστηριότητα δεν μπορεί να δημιουργήσει ενδιάμεσες αισθήσεις, φτάνει να υπάρξουν όργανα ικανά να συλλάβουν και να αισθητοποιήσουν τις κινήσεις τους»!

Αναφέρθηκα στις παραπάνω επιστημονικές αυθεντίες απλά για να δώσω τροφή στη σκέψη σας, κι όχι για να προσπαθήσω να σας αποδείξω το γεγονός ότι οι δονήσεις της σκέψης υπάρχουν. Αυτό το τελευταίο γεγονός έχει απόλυτα διαπιστωθεί, προς ικανοποίηση των πλήθος ερευνητών του θέματος, και λίγη σκέψη θα σας δείξει ότι είναι κάτι που συνδυάζεται με τις δικές σας εμπειρίες.

Συχνά ακούμε να επαναλαμβάνεται η περίφημη δήλωση της Πνευματικής Επιστήμης, ότι «Οι Σκέψεις είναι Πράγματα», και επαναλαμβάνουμε κι εμείς αυτές τις λέξεις χωρίς συνειδητά ν’ αντιλαμβανόμαστε ποιο ακριβώς είναι το νόημά τους. Αν κατανοήσουμε απόλυτα την αλήθεια αυτής της δήλωσης και τις φυσικές συνέπειες της αλήθειας που βρίσκεται πίσω απ’ αυτήν, θα πρέπει να έχουμε μαζί καταλάβει και πολλά πράγματα που μας είχαν φανεί σκοτεινά, και τότε θα ήμασταν ικανοί να χρησιμοποιήσουμε τη θαυμαστή δύναμη της Σκέψης, ακριβώς όπως χρησιμοποιούμε την όποια άλλη εκδήλωση της Ενέργειας.

Όπως έχω πει κιόλας, όταν σκεφτόμαστε βάζουμε σε κίνηση δονήσεις ενός πολύ υψηλού βαθμού, που είναι ακριβώς τόσο πραγματικές όσο κι οι δονήσεις του φωτός, της θερμότητας, του ήχου και του ηλεκτρισμού. Κι όταν κατανοούμε τους νόμους που κυβερνούν την παραγωγή και τη μεταβίβαση αυτών των δονήσεων, θα είμαστε ικανοί να τις χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινή ζωή, ακριβώς όπως κάνουμε και με τις καλύτερα γνωστές μορφές ενέργειας. Αυτά που δεν μπορούμε να δούμε, ν’ ακούσουμε, να ζυγίσουμε ή να μετρήσουμε σε σχέση με τις δονήσεις αυτές δεν αποτελούν κι απόδειξη ότι δεν υπάρχουν. Υπάρχουν κύματα ήχου που κανένα ανθρώπινο αυτί δεν μπορεί να ακούσει, παρόλο που μερικά απ’ αυτά αναμφίβολα καταγράφονται από το αυτί κάποιων εντόμων κι άλλα συλλαμβάνονται από ευαίσθητα όργανα που έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Ωστόσο, υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στους ήχους που καταγράφονται από τα πιο ντελικάτα όργανα και στο όριο που το μυαλό του ανθρώπου, καθώς διαλογίζεται σύμφωνα με αναλογίες, ξέρει ότι είναι η μεθοριακή γραμμή μεταξύ των ηχητικών κυμάτων κι άλλων μορφών δονήσεων. Κι υπάρχουν κύματα φωτός που το ανθρώπινο μάτι δεν καταγράφει, ενώ μερικά απ’ αυτά συλλαμβάνονται από πολύ ευαίσθητα όργανα, και πολύ περισσότερα τόσο λεπτά ώστε δεν έχει ακόμη επινοηθεί όργανο που να τα συλλαμβάνει, παρόλο που βελτιώσεις γίνονται κάθε χρόνο και το ανεξερεύνητο πεδίο προοδευτικά μειώνεται.

Καθώς νέα όργανα επινοούνται, νέες δονήσεις καταγράφονται απ’ αυτά – κι ωστόσο οι δονήσεις ήταν το ίδιο πραγματικές τόσο πριν από την επινόηση, όσο και μετά. Ας υποθέσουμε ότι δεν έχουμε κανένα όργανο που να καταγράφει το μαγνητισμό. Τότε θα μπορούσε κανένας πολύ δικαιολογημένα ν’ αρνηθεί την ύπαρξη αυτής της ισχυρής δύναμης, επειδή θα ήταν κάτι που δε θα μπορούσαμε να το γευτούμε, να το ψηλαφίσουμε, να το οσφρανθούμε, να το ακούσουμε, να το ζυγίσουμε, να το μετρήσουμε ή και να το δούμε. Κι ωστόσο, ο ισχυρός μαγνήτης θα εξακολουθεί να στέλνει προς τα έξω κύματα δύναμης ικανά να προσελκύσουν κομμάτια ατσαλιού που να ζυγίζουν ογδόντα κιλά.

Η κάθε μορφή δόνησης χρειάζεται ένα δικής της μορφής όργανο για να καταγραφεί. Μέχρι τώρα ο ανθρώπινος εγκέφαλος μοιάζει να είναι το μοναδικό όργανο ικανό να καταγράψει κύματα σκέψης, παρόλο που οι αποκρυφιστές λένε ότι σ’ αυτό τον Αιώνα οι επιστήμονες θα επινοήσουν μηχανισμούς ικανοποιητικά ευαίσθητους, ώστε να συλλαμβάνουν και να καταγράφουν τέτοιες εντυπώσεις. Κι από τις ενδείξεις που υπάρχουν μέχρι τώρα φαίνεται ότι η επινόηση αυτή είναι κάτι που θα πρέπει να το περιμένουμε, την όποια στιγμή. Το αίτημα υπάρχει και αναμφίβολα θα ικανοποιηθεί γρήγορα. Αλλά γι’ αυτούς που έχουν πειραματιστεί μέσα στα πλαίσια της τηλεπάθειας, δε χρειάζεται καμιά παραπέρα απόδειξη, έξω από τα αποτελέσματα των ίδιων τους των πειραμάτων.

Στέλνουμε προς τα έξω σκέψεις μεγαλύτερης ή μικρότερης έντασης, όλη την ώρα, και μαζεύουμε τ’ αποτελέσματα των σκέψεων αυτών. Όχι μόνο τα κύματα της σκέψης μας επηρεάζουν τον εαυτό μας και τους άλλους, αλλά και προσελκύουν δύναμη – φέρνουν κοντά μας τις σκέψεις των άλλων, για πράγματα, περιστάσεις, ανθρώπους, «τύχη», σύμφωνα με το χαρακτήρα της σκέψης που επικρατεί περισσότερο στο μυαλό μας. Σκέψεις Αγάπης θα μας φέρουν κοντά μας την Αγάπη των άλλων. Περιστάσεις και συμβάντα ανάλογα με τη σκέψη. Ανθρώπους που κάνουν παρόμοιες σκέψεις. Σκέψεις Θυμού, Μίσους, Ζήλειας, Κακίας και Πονηριάς, θα προσελκύσουν σ’ εμάς ένα πλήθος από συγγενικές σκέψεις που εκπέμπονται από το μυαλό των άλλων.

Περιστάσεις κάτω από τις οποίες θα κληθούμε να εκδηλώσουμε αυτές τις χυδαίες σκέψεις και θα τις δεχτούμε με τη σειρά μας από άλλους ανθρώπους που θα εκδηλώσουν δυσαρμονία, κι έτσι συνέχεια. Μια ισχυρή σκέψη, ή μια σκέψη που συνεχίζεται για πολύ, θα μας καταστήσουν το κέντρο έλξης για ανάλογα κύματα σκέψεων από άλλους. Το όμοιο προσελκύει όμοια, στον Κόσμο της Σκέψης – κι όπως σπείρατε θα θερίσετε. Τα πουλιά του ίδιου είδους πετούν κοπαδιαστά μέσα στον Κόσμο της Σκέψης, οι κατάρες σαν τα κοτόπουλα μαζεύονται μέσα στο κοτέτσι και φέρνουν μαζί τούς φίλους τους.

Ο άντρας ή η γυναίκα που είναι γεμάτοι από Αγάπη, βλέπουν την Αγάπη παντού και προσελκύουν την Αγάπη των άλλων. Ο άνθρωπος που μισεί, μέσα στην καρδιά του μαζεύει όλο το μίσος που μπορεί ν’ αντέξει. Ο άνθρωπος που σκέφτεται τους αγώνες γενικά ψάχνει να μπλεχτεί σ’ όλους τους αγώνες που θέλει, μέχρι που να χορτάσει. Κι έτσι πάει συνέχεια το πράγμα, ο καθένας παίρνει αυτό που επιδιώκει μέσ’ από τον ασύρματο τηλέγραφο του Μυαλού. Ο άνθρωπος που ξυπνά το πρωί να νιώθει «μαύρα» όλα γύρω του, συνήθως καταφέρνει να δημιουργήσει την ίδια διάθεση σ’ όλη την οικογένεια, πριν τελειώσει το πρόγευμα. Η «γκρινιάρα» γυναίκα βρίσκει γενικά πολλές ευκαιρίες στη διάρκεια της μέρας για να ικανοποιήσει την τάση της για «γκρίνια».

Αυτό το ζήτημα της Έλξης της Σκέψης είναι πολύ σοβαρό. Όταν σταθείτε να το σκεφτείτε λίγο, θα δείτε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δημιουργεί το δικό του περίγυρο, παρόλο που κατηγορεί τους άλλους σχετικά μ’ αυτό. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που κατανόησαν αυτό το νόμο της θετικής ήρεμης σκέψης κι έτσι παρέμεναν απόλυτα απρόσβλητοι από τη δυσαρμονία που τους περιτριγύριζε. Ήταν σαν το δοχείο απ’ όπου το λάδι έχει χυθεί πάνω σε ταραγμένα νερά – παράμεναν εξασφαλισμένοι κι ήρεμοι, ενώ η καταιγίδα μάνιαζε γύρω τους. Αν κάποιος μάθει τη λειτουργία αυτού του Νόμου, δε θα βρεθεί ποτέ στο έλεος των πανίσχυρων καταιγίδων της Σκέψης.

Έχουμε περάσει από την εποχή της σωματικής βίας και φυσικής δύναμης, στην εποχή της διανοητικής κυριαρχίας, και τώρα εισερχόμαστε σ’ ένα νέο και σχεδόν άγνωστο πεδίο, που είναι αυτό της ψυχικής δύναμης. Αυτό το πεδίο ενέργειας έχει τους γερά εγκαθιδρυμένους νόμους του, όπως ακριβώς έχουν και τ’ άλλα. Και θα πρέπει να γνωρίσουμε καλά αυτούς τους νόμους, αν δε θέλουμε να βρεθούμε φυλακισμένοι μέσα στα τείχη της αμάθειας και των άγονων προσπαθειών. Θα προσπαθήσω να σας καταστήσω ξεκάθαρες τις μεγάλες βασικές και θεμελιακές αρχές αυτού του νέου πεδίου ενέργειας που ανοίγεται μπροστά μας, έτσι που να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε τούτη τη μεγάλη δύναμη και να την εφαρμόσετε για νόμιμους κι αξιόλογους σκοπούς, ακριβώς όπως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τον ατμό, τον ηλεκτρισμό και τις άλλες μορφές ενέργειας σήμερα.

Είπα σε σχέση με την απαλλαγή από τις ανεπιθύμητες συναισθηματικές καταστάσεις, ότι πρέπει να τις αποβάλλουμε, φωνάζοντάς τους να βγουν έξω από μας. Ωστόσο, ένας πολύ καλύτερος τρόπος είναι να καλλιεργήσουμε μια σκέψη ή ένα συναίσθημα που να είναι αντίθετο σ’ αυτό που θέλουμε να ξεριζώσουμε.

Έχουμε την πολύ ισχυρή τάση να θεωρούμε τον εαυτό μας σαν δημιούργημα των συναισθημάτων και των συγκινήσεών μας, και να φανταζόμαστε ότι αυτές οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα είμαστε «εμείς». Αλλά κάτι τέτοιο βρίσκεται πολύ μακριά από την αλήθεια.

Στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι σκλάβοι των συναισθημάτων και των συγκινήσεών τους, κι αυτά είναι που τους κυβερνούν ως ένα μεγάλο βαθμό. Οι πιο πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι τα συναισθήματα είναι καταστάσεις που τους καθορίζουν και που απ’ αυτές είναι αδύνατο ν’ απαλλαγούν – κι έτσι σταματούν να επαναστατούν. Υποχωρούν χωρίς αμφισβήτηση στο συναίσθημα, παρόλο που μπορεί να ξέρουν ότι αυτό το συναίσθημα ή η συγκίνηση αποσκοπεί αποκλειστικά να τους βλάψει και να τους οδηγήσει στην αποτυχία και τη δυστυχία, αντί για την επιτυχία και την ευτυχία. Οι άνθρωποι λένε «Έτσι είμαστε φτιαγμένοι», κι αδιαφορούν για όλα τ’ άλλα.

Η νέα Ψυχολογία όμως διδάσκει στους ανθρώπους καλύτερα πράγματα. Τους λέει ότι είναι κύριοι των συναισθημάτων και των συγκινήσεων τους, αντί σκλάβοι τους. Τους λέει ότι τα κύτταρα του εγκεφάλου τους μπορούν ν’ αναπτυχθούν, ότι μπορούν να εκδηλωθούν μέσα σε πιο επιθυμητά πλαίσια, κι ότι τα παλιά εγκεφαλικά κύτταρα που εκδηλώνονταν μ’ ένα τόσο δυσάρεστο τρόπο μπορούν να περάσουν στην αποστρατεία και ν’ αφεθούν σε μια κατάσταση ατροφική, αφού δε θα χρησιμοποιούνται πια. Οι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν τον εαυτό τους, ν’ αλλάξουν ολοκληρωτικά το χαρακτήρα τους. Αυτό όλο δεν είναι απλά μια θεωρία για αργόσχολους, αλλά ένα λειτουργικό γεγονός που έχει αποδειχτεί στην πράξη, από χιλιάδες ανθρώπους, και που όλο και περισσότερο γίνεται φανερό σε πλήθος άλλους.

Άσχετα με το ποια θεωρία περί πνεύματος υποστηρίζουμε, πρέπει να παραδεχτούμε πια σήμερα ότι ο εγκέφαλος είναι το όργανο και το εργαλείο του πνεύματος αυτού, τουλάχιστο στην τωρινή κατάσταση της ύπαρξής μας, κι ότι ο εγκέφαλος θα πρέπει ν αντιμετωπίζεται πάντα μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Ο εγκέφαλός μας είναι σαν ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο, που έχει εκατομμύρια «κλειδιά», και που πάνω τους μπορούμε να παίξουμε αναρίθμητους συνδυασμούς ήχων. Ερχόμαστε σ’ αυτό τον κόσμο με ορισμένες τάσεις, διαθέσεις και προδιαθέσεις.

Μπορεί ν’ αποδίδουμε αυτές τις τάσεις στην κληρονομικότητα, ή να τις στηρίζουμε σε κάποιες θεωρίες περί προηγούμενης ύπαρξης, αλλά τα γεγονότα παραμένουν ίδια. Ορισμένα απ’ αυτά τα «κλειδιά» του εγκέφαλου μοιάζουν ν’ αντιδρούν στην αφή μας πολύ πιο εύκολα από άλλα. Ορισμένες νότες μοιάζουν να ηχούν τη στιγμή που το ρεύμα των περιστάσεων περνά πάνω από τις χορδές του μουσικού αυτού οργάνου, που είναι ο εγκέφαλος. Και κάποιες άλλες απ’ τις νότες αυτές φαίνονται ότι δονούνται λιγότερο εύκολα. Ωστόσο, ανακαλύπτουμε πως αν καταβάλλουμε μια προσπάθεια της θέλησής μας για να περιορίσουμε τον ήχο κάποιων απ’ αυτές τις εύκολα δονούμενες νότες, θ αρχίσουν να δονούνται πιο δύσκολα και θα είναι λιγότερο πρόθυμες να δώσουν ήχο, κάτω από περιστασιακές καταστάσεις. Κι αν θελήσουμε να δώσουμε λίγη προσοχή σε μερικές από τις άλλες χορδές που δεν έβγαζαν ως τώρα ένα πολύ ξεκάθαρο ήχο, γρήγορα θα τις καταστήσουμε ικανές να λειτουργούν καλά’ οι νότες τους θα ηχούν πιο ξεκάθαρα και πιο έντονα, και θα καταπνίγουν τους λιγότερο ευχάριστους ήχους.

Έχουμε εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα που δεν τα χρησιμοποιούμε και που περιμένουν την καλλιέργειά μας. Χρησιμοποιούμε μόνο πολύ λίγα απ’ αυτά, ενώ μερικά τους τα εξαντλούμε μέχρι θανάτου. Στην πραγματικότητα μπορούμε πολύ καλά να ξεκουράσουμε λίγα απ’ αυτά τα κύτταρα, χρησιμοποιώντας τα άλλα. Ο εγκέφαλος μπορεί να εξασκηθεί και να καλλιεργηθεί με τρόπο απίστευτο για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα αυτό. Μπορούμε ν αποκτήσουμε και να καλλιεργήσουμε πνευματικές στάσεις, ή να τις αλλάξουμε και να τις απορρίψουμε κατά βούληση. Δεν υπάρχει πια καμιά δικαιολογία για τους ανθρώπους που εκδηλώνουν δυσάρεστες και βλαβερές πνευματικές καταστάσεις. Έχουμε το φάρμακο γι’ αυτές στα χέρια μας.

Αποκτούμε συνήθειες σκέψης, συναισθημάτων και δράσης, με την επανειλημμένη χρήση. Μπορεί να έχουμε γεννηθεί με μια τάση προς κάποια ορισμένη κατεύθυνση, ή μπορεί να έχουμε αποκτήσει τάσεις μέσα από τις υποβολές άλλων – όπως από κάποια παραδείγματα των ανθρώπων γύρω μας, από υποβολές διαβασμάτων, ή απ’ όσα ακούμε από τους δασκάλους μας. Είμαστε ένα κουβάρι από πνευματικές συνήθειες. Κάθε φορά που υποχωρούμε μπροστά σε μια ανεπιθύμητη σκέψη ή συνήθεια, γίνεται πιο εύκολο για μας να επαναλάβουμε αυτή τη σκέψη ή την πράξη. Κι όσο πιο συχνά προβάλλουμε μια ορισμένη επιθυμητή σκέψη, ή εκτελούμε μια επιθυμητή πράξη, τόσο πιο εύκολο γίνεται για μας να επαναλάβουμε αυτή τη σκέψη ή πράξη.

Οι επιστήμονες που ασχολούνται με το Πνεύμα συνηθίζουν να μιλούν για επιθυμητές σκέψεις ή πνευματικές στάσεις, χαρακτηρίζοντάς τες «θετικές», ενώ θεωρούν τις ανεπιθύμητες «αρνητικές». Κι υπάρχουν πολλοί λόγοι γι’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Το πνεύμα μας ενστικτώδικα αναγνωρίζει μερικά πράγματα σαν καλά για το άτομο που σ’ αυτό ανήκουν, κι έτσι ανοίγει το δρόμο για τέτοιες σκέψεις, προβάλλοντας ελάχιστη αντίσταση σ’ αυτές. Οι θετικές σκέψεις έχουν μια πολύ μεγαλύτερη επίπτωση απ’ όσο οι αρνητικές, και μια θετική σκέψη μπορεί ν’ αντισταθμίσει πλήθος αρνητικές. Ο καλύτερος τρόπος λοιπόν για να κατανικήσουμε τις ανεπιθύμητες ή αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα, είναι να καλλιεργούμε τις θετικές. Η θετική σκέψη είναι ένα ισχυρό φυτό, και με τον καιρό θα μαράνει την αρνητική, αφαιρώντας απ’ αυτήν την αναγκαία για την επιβίωσή της τροφή.

Φυσικά, μια αρνητική σκέψη θα προβάλει στην αρχή πολύ ζωηρή αντίσταση, γιατί πρόκειται για έναν αγώνα επιβίωσής της. Αλλά όπως θα λέγαμε πιο απλά «βλέπει το χαμό» της, από τη στιγμή που θα επιτρέψουμε στη θετική σκέψη να ωριμάσει και ν’ αναπτυχθεί. Και κατά συνέπεια αυτή η καταδικασμένη σε θάνατο αρνητική σκέψη καθιστά δυσάρεστα τα πράγματα για το άτομο, μέχρι που η θετική σκέψη ν’ αρχίσει να λειτουργεί για να ξεκάνει την αρνητική. Τα κύτταρα του εγκεφάλου δε θέλουν καθόλου να μένουν σε αχρηστία, όπως δεν το θέλει όποια άλλη μορφή ζωντανής ενέργειας, κι επαναστατούν κι αγωνίζονται, μέχρι που να εξασθενίσουν πάρα πολύ για να μπορέσουν να συνεχίσουν αυτόν τον αγώνα. Ο καλύτερος τρόπος είναι να δίνουμε όσο γίνεται λιγότερη προσοχή σ’ αυτά τα παράσιτα του πνεύματος, αλλά ν αφιερώνουμε όσο μπορούμε περισσότερο χρόνο για να «ποτίζουμε», να φροντίζουμε και να περιποιούμαστε τα νέα κι όμορφα φυτά στον κήπο του πνεύματος.

Λόγου χάρη, αν νιώσετε την τάση να μισήσετε τους ανθρώπους, μπορείτε καλύτερα να κατανικήσετε αυτή την αρνητική σκέψη με το να καλλιεργήσετε στη θέση της την Αγάπη. Να σκεφτόσαστε την Αγάπη και να την εφαρμόζετε στην πράξη, όσο πιο συχνά μπορείτε. Να καλλιεργείτε σκέψεις καλοσύνης και πράξεις το ίδιο καλοσυνάτες, απέναντι στον καθένα που μ’ αυτόν ερχόσαστε σ επαφή. Στην αρχή μπορεί να δυσκολευτείτε, αλλά προοδευτικά η Αγάπη θα κυριαρχήσει πάνω στο Μίσος, κι αυτό το τελευταίο θ’ αρχίσει να υποχωρεί και να μαραίνεται. Αν έχετε μια τάση για μελαγχολία, καλλιεργείστε το χαμόγελο, και μια χαρούμενη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Επιμένετε να πείσετε το στόμα σας να χαμογελά, και κάνετε μια όλο θέληση προσπάθεια να βλέπετε τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Οι δυνάμεις της μελαγχολίας μέσα σας θα δώσουν μια μάχη, φυσικά, αλλά εσείς μην τους αφιερώνετε τίποτα από την προσοχή σας. Απλά συνεχίστε να καλλιεργείτε την αισιοδοξία και τη χαρούμενη διάθεση. Να έχετε σαν λέξεις – κλειδιά σας, τη «Χαρά», το «Κέφι», την «Ευτυχία» και προσπαθήστε να τις εφαρμόσετε στην πράξη.

Αυτές οι συνταγές μπορεί να μοιάζουν πολύ παλιές και ξεπερασμένες, μα είναι αναμφισβήτητες ψυχολογικές αλήθειες και μπορείτε να τις χρησιμοποιήσετε προς όφελος σας. Από τη στιγμή που θα κατανοήσετε το νόημα αυτής της υπόθεσης, μπορείτε να κατανοήσετε και τις επικυρώσεις και τις αυθυποβολές που υποστηρίζουν οι πλήθος ψυχολογικές σχολές και θεωρίες και να επωφεληθείτε κι απ’ αυτές. Μπορείτε να καταστήσετε τον εαυτό σας ένα ενεργητικό πλάσμα, αντί για μαλθακό, ένα δραστήριο άτομο, αντί για χαλαρό, εφαρμόζοντας στην πράξη αυτή τη μέθοδο. Όλα είναι θέμα πρακτικής και σταθερής δουλειάς. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη Νέα Σκέψη συχνά ξέρουν πολλά να πουν σχετικά με την «εμμονή της σκέψης». Και, πραγματικά, είναι αναγκαίο να υπάρχει αυτή η «εμμονή της σκέψης», προκειμένου να εξασφαλίσουμε αποτελέσματα. Αλλά οπωσδήποτε χρειάζεται και κάτι περισσότερο. Πρέπει να εφαρμόζετε στην πράξη τη σκέψη, μέχρι που να καταστεί μια σταθερή και μόνιμη συνήθεια μέσα σας. Οι σκέψεις παίρνουν μορφή στην πράξη. Έτσι με το να βάζετε σε πράξη συγκεκριμένα πλαίσια σκέψης, οι πράξεις σας αντιδρούν πάνω στο πνεύμα σας. κι αυξάνουν την ανάπτυξη εκείνου του τμήματος του πνεύματός σας. που σχετίζεται στενά με την πράξη.

Κάθε φορά που το πνεύμα καλλιεργεί μέσα του μια σκέψη, είναι πιο εύκολο να την οδηγήσει σε μια συνακόλουθη πράξη, και κάθε φορά που μια πράξη εκτελείται γίνεται πιο εύκολη η αντίστοιχη σκέψη. Έτσι, καθώς βλέπετε τα πράγματα λειτουργούν σε μια διπλή κατεύθυνση – δράση κι αντίδραση.

Αν νιώθετε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, είναι πολύ φυσικό για σας να γελάτε. Κι αν θελήσετε να γελάσετε λίγο, θ αρχίσετε να νιώθετε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι. Καταλαβαίνετε τώρα τι προσπαθώ να σας πω με όλα αυτά; Να ποια είναι η ουσία:

Αν θέλετε να καλλιεργήσετε μια ορισμένη συνήθεια δράσης, αρχίστε με την καλλιέργεια της πνευματικής στάσης που αντιστοιχεί σ’ αυτή τη δράση. Και σαν μέσο καλλιέργειας αυτής της πνευματικής στάσης, αρχίστε να την εφαρμόζετε στην πράξη, ή να συμπεριφέρεστε σύμφωνα μ’ αυτήν, κάνοντας εκείνες τις κινήσεις που αντιστοιχούν στη σκέψη.

Τώρα για να δούμε αν μπορείτε κι εσείς να εφαρμόσετε στην πράξη αυτό τον κανόνα. Πάρτε κάτι που πραγματικό πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνει, μα που δε σας αρέσει να το κάνετε. Καλλιεργείστε τη σκέψη που οδηγεί σ αυτό – πείτε στον εαυτό σας: «Θέλω να κάνω αυτό κι αυτό το πράγμα». Ύστερα προχωρήστε στις σχετικές κινήσεις -χαρούμενα πάντα, να το θυμόσαστε!- κι εφαρμόστε στην πράξη τη σκέψη ότι θέλετε να κάνετε αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. Δείξτε ενδιαφέρον καθώς το κάνετε – μελετήστε τον καλύτερο τρόπο για να το κάνετε, βάλτε την ψυχή σας σ αυτό, νιώστε περήφανοι που το κάνετε – και τότε θ’ ανακαλύψετε τον εαυτό σας να κάνει αυτό το πράγμα με σημαντικό ποσοστό ευχαρίστησης κι ενδιαφέροντος. Θα έχετε έτσι καλλιεργήσει μια νέα συνήθεια.

Αν προτιμήσετε να δοκιμάσετε το ίδιο πράγμα σε κάποιο πνευματικό σας γνώρισμα που απ’ αυτό θέλετε ν απαλλαγείτε, θα δείτε ότι η μέθοδος λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο. Αρχίστε να καλλιεργείτε το αντίθετο γνώρισμα, σκεφτείτο το, και εφαρμόστε το στην πράξη όσο πιο πολλές φορές μπορείτε. Ύστερα, παρατηρήστε την αλλαγή που θα συμβεί μέσα σας. Μη χάνετε το θάρρος σας με την αντίσταση που θα συναντήσετε στην αρχή, αλλά να πείτε χαρούμενα στον εαυτό σας: «Μπορώ και Θέλω». Μετά ξαναρχίστε την ίδια εργασία με περισσότερη ζωντάνια. Το σημαντικό εδώ είναι η εργασία να γίνεται χαρούμενα και μ’ ενδιαφέρον. Αν το καταφέρετε αυτό, όλα τ’ άλλα θα είναι εύκολα.