Θεουργία

ι) Τι είναι η Θεουργία;

Θεουργία είναι μια τέχνη. Μάλιστα είναι μια τέχνη ιερή.

Είναι μια τέχνη που έχει αποκαλυφθεί από τους Θεούς στην ακολουθία τους, δηλαδή στους ανθρώπους που ακολουθούσαν την Θεότητα.

Περσεφόνη – Δήμητρα

Είναι η τέχνη όπου ο Θεός ενεργεί στον Κόσμο, στο Είναι, στο Παν.

Όχι μόνο ενεργεί, αλλά κυρίως φανερώνει αυτήν την ενέργεια στον άνθρωπο.

Έτσι,  παρατηρώντας ο άνθρωπος   αυτήν την ενέργεια, μπορεί να τη μιμηθεί, μπορεί να μάθει από αυτήν και να διδάξει και να μυήσει και άλλους ανθρώπους με μυστήρια στην άρρητη ψυχική γνώση του Θείου.

Τα μυστήρια, οι τελετές, το αρχαίο ελληνικό θέατρο, τα σύμβολα, τα συνθήματα, όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου που άγουν την ψυχή στο Θείον, δηλαδή ψυχαγωγούν.

Έτσι ένα άψυχο σχήμα μπορεί και φέρνει σε ενθουσιασμό έναν μύστη, το δράμα του Ορέστη φέρνει σε ένθεη κατάσταση έναν θεατή, η μυρωδιά ενός θυμιάματος γαληνεύει την ψυχή, ένας μύθος φέρνει δάκρυα σε έναν ένθεο μύστη κ.τ.λ.

Η τέχνη που χρησιμοποιεί όλα αυτά τα στοιχεία για όφελος και εξέλιξη της ψυχής ονομάζεται Θεουργία, και αποτελεί μια αποκάλυψη της ενέργειας των Θεών στην ψυχή του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος που κατέχει αυτήν τη γνώση και συνεργάζεται με τους Θεούς,μ ώστε να εξελιχθεί ψυχικά ο συνάνθρωπός του, ονομάζεται Θεουργός.

Τι δεν είναι Θεουργία.

Θεουργία δεν είναι μαγεία, δεν είναι μαγγανεία, δεν έχει να κάνει με γητειές και ξόρκια, δεν διαχειρίζεται κάποια δύναμη των Θεών (πώς άλλωστε θα γινόταν αυτό, αυτό μάλιστα αποτελεί και ύβρη), ασχολείται όμως με την ασκητική και την ανάπτυξη ψυχικών ικανοτήτων του ανθρώπου.

Θεουργία είναι η τέχνη ψυχαγωγίας με τη μυστηριακή έννοια. Η Θεουργία μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να μάθει τον εαυτό του, τα σφάλματά του, τα θέλω του, τις ικανότητές του, τις δυνάμεις του, την ψυχή του την ίδια, τον εαυτό του.

Με τη Θεουργία κάθε μύστης κατασκευάζει τον καθρέπτη της ψυχής του.

Η τέχνη κατασκευής αυτού του καθρέπτη είναι η Θεουργία.

ιι) Με τι ασχολείται η Θεουργία

Κέρας της Αφθονίας

Σκοπός της Θεουργίας είναι η εκούσια συμμετοχή του ανθρώπου στο έργο των Θεών επί της ψυχής του μύστη.

Η Θεουργία ασχολείται με:

-την παράδοση των αρχαίων λαών

-τη μελέτη της πολιτιστικής κληρονομιάς (π.χ. τη διακόσμηση με σύμβολα ενός αμφορέα)

-τη μυθολογία και την ερμηνεία μύθων

-τα σύμβολα, την ερμηνεία συμβόλων και τη  δημιουργία νέων

-τη φιλοσοφία περί ψυχής (κυρίως την Ορφικο-Πυθαγόρεια, και Πλατωνική)

-τα αρχαία ελληνικά μυστήρια και τη μελέτη τους

-την αρχαία Θεολογία

-τη μυστηριακή ζωή

-τις θεουργικές Εργασίες (π.χ. αναγωγή στο Εν)

-τη δημιουργία τελετών και μυστηρίων

-τις προσευχές

-την ασκητική

-τους ύμνους

-τα μαντεία

-τις εσωτερικές ερμηνείες αποκρυφιστικών θεμάτων περί ψυχής (π.χ. ερμηνεία του ελληνικού αλφάβητου)

-την επίδραση ελαίων, θυμιαμάτων, χρωμάτων, συμβολικών αντιστοιχιών στο θεουργικό έργο

-τη  συνδυαστική χρήση όλων των παραπάνω για την εξέλιξη του Είναι του ανθρώπου.

ιιι) Θεοί και φιλοσοφία

Θεουργία χωρίς Θεούς και θεολογία δεν υπάρχει.

Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν δόγμα και επίσημη θρησκεία αλλά κοινά ήθη και έθιμα.

Αναγνώριζαν τους ίδιους Θεούς, αλλά κάθε πόλη-κράτος είχε τη δική της παράδοση και τις δικές της γιορτές.

Έτσι δεν μπορούμε να μιλάμε για θεολογία των Αρχαίων Ελλήνων υπό τη σημερινή έννοια.

Η αντίληψη του Θείου μπορεί να μελετηθεί σε δύο κατηγορίες: τη λαϊκή και τη μυστηριακή αντίληψη.

Η λαϊκή αντίληψη μπορεί να μελετηθεί από τις εκδηλώσεις του λαού. Μερικές από αυτές είναι είναι:  οι κοινοί μύθοι, οι γιορτές, η τέχνη (διακόσμηση ναών, αγγείων, γλυπτική κ.τ’λ).

Η μυστηριακή αντίληψη μπορεί να μελετηθεί πάλι από τις ίδιες εκδηλώσεις αλλά σκεπτόμενοι από τη μεριά του δημιουργού του μύθου, του αγάλματος, της κατασκευής ναών, αγγείων κ.τ.λ.

Δηλαδή να ερευνηθεί το γιατί γινόταν ό,τι γινόταν, αλλά και το πώς γινόταν το καθετί.

Η μυστηριακή προσέγγιση μας κάνει μελετητές της απόκρυφης θεολογίας των Αρχαίων Ελλήνων.

Τα πάντα στην ελληνική θεολογία κρύβονται από το μανδύα του συμβόλου και του σημαινόμενου. Η αντίληψη του Θείου για να γίνει κατανοητή στον απλό κόσμο έπρεπε να παρομοιασθεί με αντικείμενα και ενέργειες της αγροτικής κατά το πλείστον ζωής.

Έτσι όλη η φύση και τα αντικείμενα της αποτελούν ένα θεουργικό σύμβολο κατανόησης του Θείου.

Η ελιά, ο στάχυς, ο βασιλικός, ο νάρκισσος, ο πλάτανος, ο κισσός, ο κύκνος, το περιστέρι, ο ίππος, ο σκύλος, το φίδι, η τρίαινα, το σκήπτρο, το δρεπάνι, ο τροχός, ο ήλιος, οι νεφέλες, οι άνεμοι κ.τ.λ., όλα χρησιμοποιούνται ως σύμβολα για να περιγράψουν το Θείον και τις επιδράσεις Του τόσο στην ύλη αλλά και αλληγορικά στην ψυχή του ανθρώπου.

Αργότερα, με την ανάπτυξη των επιστημών (π.χ. της γεωμετρίας και των μαθηματικών) έχουμε την χρήση του συμβολισμού των γεωμετρικών σχημάτων και των αριθμών για την κατανόηση του Θείου. Έτσι αναπτύσσεται η αριθμολογία αλλά και σύμβολα όπως ο σταυρός, ο κύκλος, ο μαίανδρος κ.τ.λ. διακοσμούν τις αναπαραστάσεις θεμάτων της μυθολογίας πάνω σε αγγεία και στη γλυπτική.

Όλοι αυτοί οι συμβολισμοί είναι η κρυμμένη θεολογία των Αρχαίων Ελλήνων. Όλα αυτά τα σύμβολα αποτελούν αρχέτυπα που μπορούν να σκανδαλίσουν (ενεργοποιήσουν) την ψυχή των ανθρώπων που ακολουθούν την αρχαία Ελληνική παράδοση προς το Θείον.

Αργότερα κάποιες απόψεις από τα μυστήρια έρχονται στο φως μέσω της φιλοσοφίας κυρίως του Πλάτωνος και στη συνέχεια των Νεοπλατωνικών. Είναι η θεολογία μέσω της φιλοσοφίας.

Η Θεουργία μπορεί να μελετηθεί στην Ορφικο-Πυθαγόρεια σειρά απόψεων και στην Πλατωνική, Νεοπλατωνική, αφού κυρίως αυτές είναι οι πηγές μας για τις απόψεις περί ψυχής που είχαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Όλο αυτό το ρεύμα το ονομάζουν πολλοί με μια λέξη  Πλατωνισμό.

Με τον όρο Πλατωνισμό ονομάζουμε γενικότερα το σύνολο των φιλοσοφικών και θεολογικών ιδεών που αρχίζουν από τη εποχή του Ορφέα περνάνε από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους και τους πυθαγόρειους και καταλήγουν στους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους.

Οι φιλόσοφοι που μας ενδιαφέρουν από τους προσωκρατικούς είναι:

Ορφέας, ο Φερεκύδης (6ος π.Χ. αι.), ο Πυθαγόρας (585-500), ο Ηράκλειτος (544–484), ο Αλκμαίων (τέλος 6ου αρχές 5ου), ο Παρμενίδης (510–440), ο Εμπεδοκλής (492-432), ο Φιλόλαος (470-390), ο Αρχύτας (430-350).

Έπεται ο Σωκράτης (470-399) και ο Πλάτων (427-347) και τέλος έχουμε τους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους:  τον Πλωτίνο (205-270), τον Πορφύριο (233-304), τον Πρόκλο (412-485), τον Ιάμβλιχο (3ος μ.Χ. αι.).

Η μελέτη της λαϊκής θρησκείας όσο και της μυστηριακής θρησκείας σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία, όπως προαναφέρθηκε, διαμορφώνει την αντίληψη μας για τη Θεουργία.

Πηγή: www.neoastro.gr