Μαρία Παπαϊωάννου

Aς ρίξουμε φως σε δύο έννοιες που πολύ ταλανίζουν τον άνθρωπο: το θέλω (το φάσμα των επιθυμιών) και το πρέπει. Είναι οι δυο μυλόπετρες που αλέθουν τις προσπάθειες μας αφού σπάνια το θέλω και το πρέπει συμπίπτουν. Το πρέπει κατηγορεί το θέλω για αυθαιρεσία, και το θέλω κατηγορεί το πρέπει για ψυχαναγκασμό. Το θέλω παράγει ενοχή, και το πρέπει, ως υπερεγώ, κατάκριση. Η αρχή της ηδονής και η αρχή της […]

O άνθρωπος νοσταλγεί τον χαμένο Παράδεισο της αρχεγονικής ενότητας! Η ψυχή καλείται σε συνθήκες εξατομίκευσης, καθώς είναι ενσαρκωμένη εδώ στην γη, να λειτουργηθεί και να λειτουργήσει μες στο μυστήριο της ενότητας! Ήρθαμε για να αγαπηθούμε! Να ανασυστήσουμε την παγκόσμια Οικογένεια των ανθρώπων που δεν είναι παρά ο αρχάγγελος-Άνθρωπος, ο ένας Εαυτός μας! Τα αναστάσιμα όντα, οι συνειδήσεις του Φωτός, οι σοφότεροι αδελφοί μας, απλώς είναι η μαγιά για αυτό το […]

Ο νους γίνεται συμβατός προς την Λάμψη, όσο λιγότερο εξαρτημένος είναι από συνήθειες και επαναληπτικές συμπεριφορές. Γι’ αυτό είναι σωτήριο να τον εκπαιδεύεις κάνοντας πράγματα που δεν του αρέσουν, που τον ξεβολεύουν, που του χαλάνε την ανιαρή του «γραμμικότητα». Αυτό που τρελαίνει τον νου είναι το απρόβλεπτο, το κβαντικό, το αυθόρμητο, το «τυχαίο», το έξω από τον έλεγχό του. Οι γενναίες παράλογες πράξεις, όπως έλεγε ο Ζορμπάς. Ο νους αντιστέκεται […]

Από την ημέρα που θα γεννηθούμε, ένα πράγμα πεισματικά μας αποστερούν: το δικαίωμα στο απόλυτο! Σε κάθε βήμα μας ακολουθούν τα μη και τα δεν του κόσμου τούτου. Ώσπου να μας πείσουν πως δεν έχουμε φτερά, πως τα όρια μας είναι ό,τι μας προσφέρει ο πολιτισμός μιας ανθρωπότητας ηττημένης και αποκομμένης από την ουράνια προοπτική της! Μην υπογράψεις ποτέ πως δεν γίνεται αυτό που ακόμη δεν μπορείς! Φτάσε όπου δεν […]

Χωρίς αμφιβολία υπάρχει για τον καθέναν από μας κι από μια ξεχωριστή, αντικατάστατη αίσθηση που αν δεν τη βρει να την απομονώσει εγκαίρως και να συζήσει αργότερα μαζί της, έτσι που ναν τη γεμίσει πράξεις ορατές, πάει χαμένος. Ότι μπόρεσα ν' αποχτήσω μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου την διαφάνεια, το χρωστώ σ' ένα είδος ειδικού θάρρους που μού' δωκεν η Ποίηση: να […]

Σχετικά με τον χορό των περιστρεφόμενων Δερβίσηδων που προσφάτως παρακολούθησα. Έχω και στο παρελθόν δει κάτι παρόμοιο, αυτό όμως ήταν κάτι πραγματικά σοβαρό. Διενήργησαν επί σκηνής το πλήρες τελετικό μέσα στο οποίο εντάσσεται ο περίφημος χορός, η περιδίνηση του σώματος. Δεν το υποδύθηκαν, το τέλεσαν! Σαν να έγινε μία θεία Λειτουργία στην οποία προσκαλεστήκαμε, ένα ιερό δρώμενο. Εκείνοι το τέλεσαν με όλη την σοβαρότητα και τον σεβασμό που του αξίζει. […]

Ο μάγος και η ερωτευμένη κοπέλα είναι το εγώ και η ψυχή! Η ψυχή τού διδάσκει την αγάπη! Τού θυμίζει το καλό μέσα του! Είναι το μόνο που βλέπει, το μόνο στο οποίο πιστεύει! Πιστεύει σ’ αυτόν αδιασάλευτα! Και τον οδηγεί στο να βρει την αγάπη μέσα του! Η σπασμένη κούκλα που ο μάγος συγκόλλησε, είναι η παιδικότητα μέσα του! Η κούκλα περπάτησε! Είναι εκείνη -το παιδί μέσα του- που […]

Για μένα υπάρχει η Ελλάδα η δική μου. Δεν είναι η Ελλάδα η τρέχουσα. Και το έργο μου έρχεται σαν βράχος στο κύμα που τη χτυπά. Αντιστέκεται. Και η αντίσταση είναι ουσιαστική. Βγαίνει έμμεσα με κάτι που διαρκεί -αυτό είναι και το ουσιώδες του δημιουργού. Διότι η Ελλάδα μπορεί να είναι και εκατό χρόνια σε πτώση κι εγώ γράφω ένα ποίημα που έχει αντίκρισμα στην Ελλάδα την παντοτινή.