Κείμενα

      Δικλίδα ονομάζουμε τη βαλβίδα που ρυθμίζει την κίνηση υγρών ή αερίων πρός μία κατεύθυνση, χωρίς να τους επιτρέπει να αντιστρέφουν την πορεία τους. Γνωστός είναι ο όρος ασφαλιστική δικλίδα ή δικλίδα ασφαλείας που αναφέρεται στη βαλβίδα η οποία ρυθμίζει την  ασφαλή και βαθμιαία  έξοδο του ατμού από κάποιο λέβητα και μεταφορικά λέγεται για καθετί που προστατεύει από κίνδυνο ή από δυσάρεστες εξελίξεις: η σωματική άσκηση είναι ασφαλιστική […]

    Αν δεν αποφασίσεις πως ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ αυτό που επικαλείσαι, αν δεν επιλέξεις να ΕΙΣΑΙ αυτό, αν δηλαδή δεν απευθύνεσαι στο σύμπαν σε πρώτο πρόσωπο, ό,τι λες μπορεί να είναι μια ευχή, αλλά δεν είναι ζώσα πραγματικότητα! Για να γίνει αυτό, πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη! Αυτή είναι η διαφορά των ωραίων λέξεων και θεωριών -που αιώνες τώρα πιπιλίζει ο άνθρωπος για να καθησυχάζει τους φόβους του και να ισορροπεί […]

    Στην Ελπίδα! Όλο το ταξίδι δεν είναι παρά για την ανταλλαγή των δώρων μας! Σαν τους οδοιπόρους να ανοίξουμε το δισάκι μας, να βάλει άλλος το ψωμί άλλος το κρασί και να μοιραστούμε την θεία κοινωνία της Ζωής. Στην απλότητα της ανθρώπινης εγγύτητας είναι όλο το νόημα, όλο το φως, όλη η αγάπη. Να ανταλλαχθούμε: να ανταλλάξουμε τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τις εμπνεύσεις, τις ιδέες, τα πολύτιμά μας! Στο […]

Στη χρήση του αρνητικού μορίου δεν ακολουθούμε συνήθως δύο τύπους: 1) δεν μπροστά από λέξεις που αρχίζουν από φωνήεν ή από άηχο / στιγμιαίο σύμφωνο (κ, π, τ) ή από άηχο προστριβές σύμφωνο  (τσ) ή από τα συμφωνικά συμπλέγματα ξ (=κς) και ψ (=πς) ή από τα ηχηρά κλειστά γκ, μπ, ντ: δεν έρχεται, δεν ορίζω, δεν κάνουμε, δεν πηγαίνει, δεν τη θέλει, δεν τσιμπάει, δεν ξέρουμε, δεν ψεύδεται, δεν […]

 Κατοίκησα μια χώρα πού 'βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ' όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου. Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί για να τηνε βλέπω. Τόσο λίγη έμοιαζε: τόσο άπιαστη! Ελύτης

    Ο Νεύτων διατύπωσε τον νόμο της βαρύτητας παρατηρώντας ένα μήλο να πέφτει στην γη. Τι θα έλεγε άραγε για εκείνους που αιωρούνται, ή εμφανίζονται ταυτόχρονα σε διαφορετικά σημεία; Μήπως η πραγματικότητα που παρατηρούμε δεν είναι τόσο συμπαγής;

Η Ύβρις ως υπέρβαση των ορίων, της ηθικής δηλαδή και πνευματικής Τάξης, με αντίστοιχη συνέπεια την Νέμεση, την κινητοποίηση των νομοτελειών αποκατάστασης των πραγμάτων, μας αφορά και σε κοσμικό και σε ατομικό επίπεδο, αφού την υφιστάμεθα δραματικά. Πότε αλήθεια ο άνθρωπος περνάει την κόκκινη γραμμή προσχωρώντας στην ακάλυπτη ζώνη όπου τον κυνηγούν τα «σκυλιά του σύμπαντος», οι αδήριτοι νόμοι-φρουροί; Όταν χάνει την δόνηση την Αγάπης, την μόνη που τον συντονίζει […]

Ανάμεσα στο αίτιο και το αποτέλεσμα δεν παρεμβάλλεται παρά μόνο ο νους. Το ταυτόχρονο ενιαίο Συμβάν γίνεται για τον νου αίτιο, αποτέλεσμα, και μεταξύ τους απόσταση. Το Άγιο Πνεύμα είναι η άγια σχέση της δυναμικής εμφάνισης ενός ενιαίου και αδιαίρετου ιερού Συμβάντος.

Ακόμα και μέσα στην θνητότητά του, ο άνθρωπος γελάει και χαίρεται μες στην αιώνια στιγμή της χαράς... Γι’ αυτό το γέλιο, που και η πιο χωματένια ψυχή κάποιες στιγμές χαρίζει στον εαυτό της, γι’ αυτή την ελάχιστη, την έσχατη απόδειξη ότι ζει, Χριστέ μου κάνε απόψε ένα χατίρι, κι οι τελευταίοι νά ’ρθουν πιο μπροστά…