Γνώση χωρίς Θεό!

«Γνώση χωρίς αγάπη» το έλεγε ο Γκάντι, κατατάσσοντάς το στα θανάσιμα, για την πνευματική επιβίωση του ανθρώπου, αμαρτήματα. Σήμερα η αλαζονεία των «εκλεκτών» όσο ποτέ περισσεύει, καθώς και ο αχαλίνωτος υλισμός στην προσέγγιση της Γνώσης, η οποία στην αντίληψη του αμαθούς ανθρώπου δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό προς κατανάλωση. Γι’ αυτό, εξάλλου, και το διαχειρίζεται με τους όρους της «αγοράς»: συναλλαγή και συμφέρον, το οποίο μάλιστα παίρνει πολλές αδιόρατες μορφές. Η αλήθεια όμως είναι πως η Γνώση που στην εποχή του Υδροχόου ρέει άφθονη, γίνεται αντιληπτή και διηθείται από τον άνθρωπο, ευτυχώς ή δυστυχώς, μόνο κατά το καρδιακό του μέγεθος. Αυτό που κατά κανόνα συμβαίνει, είναι να κατασταλάζει στον νου ως είδωλο της αλήθειας ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως ιδεαλιστικό ιδεολόγημα, όχι όμως ως Ζων Θεός. Οι αλήθειες των ανθρώπων του «νου» δεν είναι ζώσες, γι’ αυτό και δεν τους θεραπεύουν ούτε τους λυτρώνουν. Ακόμα και αν περιγράφουν όντως, έστω και από μεγάλη απόσταση, κάποιας μορφής αλήθεια, δεν έχουν εντούτοις την μεταμορφωτική δύναμη της ζώσας εμπειρίας. Λείπει ο συνδετικός κρίκος: το Άγιο Πνεύμα! Η Ζώσα Δύναμη του Θεού! Ο άνθρωπος έτσι παραμένει όπως ο Εωσφόρος: Υιός χωρίς Πατέρα! Αφού στην θέση του Πατέρα έχει ενθρονίσει το εγώ του, διακόπτοντας την θεϊκή, αγιοπνευματική ροή. Όλο το περίφημο κίνημα της Νέας Εποχής -ένα συνονθύλευμα γνώσεων και πρακτικών ατάκτως εριμμένων- έχει ένα χαρακτηριστικό: λείπει το κέντρο, το ιερό, η αγιότητα, η κρυστάλλινη διάσταση του Θείου. Ο Θεός έχει αντικατασταθεί από την «ενέργεια». Αλλά τι είναι αυτή η ενέργεια; Μόλις που άγγιξαν ως εκδοχή τις παρυφές του αιθερικού κόσμου, χωρίς να έχουν καν καμία απολύτως επαφή με το καθ’ εαυτό πνεύμα, το οποίο είναι η απόλυτα κρυστάλλινη καθαρότητα του Όντος! Είναι η ενέργεια για την οποία μιλούν το Άγιο Πνεύμα; Τότε θα γνώριζαν τους καρπούς του. Η αφηρημένη «ενέργεια» δεν είναι παρά ένα βολικό ιδεολόγημα για τους μαθητευόμενους μάγους ή τους αφελείς αναζητητές που δεν αντέχουν να πιουν από το δυνατό ποτό της αγάπης, της μόνης Ενέργειας του σύμπαντος κόσμου. Δεν μιλάμε βεβαίως για το αφηρημένο και το ανεικονικό ως θεοφόρο κένωση του νοός. Μέσα σ’ αυτή την ανώδυνη, αφηρημένη ιδεολόγιση, ο Εωσφόρος χαίρεται την πιο μεγάλη του νίκη επί του ανθρώπου. Διότι αφού ο άνθρωπος δεν ζει το κέντρο, τον έχει πείσει πως ούτε αυτός -ο Εωσφόρος- υπάρχει! Έτσι ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τον εχθρό του, και ως εκ τούτου ούτε το πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό του.