Καλαμαράδες, εργάτες και ισότητα

Ενώ γίνονται ατελείωτες συζητήσεις για την ισότητα μεταξύ γυναικών και αντρών – για την ισοτιμία θα έπρεπε ορθότερα να λέμε στα ελληνικά, αφού είναι εκ φύσεως, εκ κατασκευής, αδύνατον ένας άντρας να είναι ίσος με μια γυναίκα, ενώ είναι οντολογικά ισότιμοι αμφότεροι – αυτήν τελοσπάντων την ισότητητα δεν την έχουν ακόμη κατακτήσει ούτε οι άντρες, και πιο συγκεκριμένα οι εργαζόμενοι, μεταξύ τους. Γιατί περί ποίας ισότητας μιλάμε, όταν όλοι οι εργαζόμενοι δεν αργούν, λόγου χάριν, την ημέρα του Αγίου Πνεύματος; Την αργία αυτή τη χαίρονται μόνον όσοι ασχολούνται με κάποιους είδους γραφειακή, αλλά όχι βέβαια πνευματική, εργασία, κοινώς οι καλαμαράδες, λες και μόνον αυτοί έχουν πρόσβαση στο Άγιο Πνεύμα και δικαιούνται να το γιορτάζουν. Τι να πουν όμως και οι εργάτες που δεν δικαιούνται επιπλέον να αργούν ούτε των Φώτων, ούτε την Καθαρά Δευτέρα, αλλά ούτε και την 28η Οκτωβρίου, τη μία δηλαδή από τις εθνικές μας εορτές˙ σαν οι αργίες αυτές να μην αφορούν την εργατιά, σαν ο φωτισμός να έρχεται μόνο για τους γραφιάδες. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί ο Συνήγορος του Πολίτη να ανέχεται μια τόσο κατάφωρη, εξοργιστική και παράλογη αδικία και να μην την καταγγέλλει αυτεπαγγέλτως; Γιατί ένας εργάτης δεν θα τολμήσει ποτέ να διεκδικήσει μόνος του αυτό το δικαίωμα, αφού την επομένη κιόλας στιγμή θα απολυθεί, χάνοντας το ψωμί του. Και το Yπουργείο Εργασίας τι κάνει για να επανορθώσει την αδικία αυτή; Ή μήπως την αγνοεί;

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.blogspot.com