Για τις πωλήσεις αρχαιοτήτων

Διαβάζοντας στις εφημερίδες την επικαιρότητα, σκέφτηκα να αναφερθώ ξανά σέ ένα θέμα, το οποίο έχω ήδη θίξει και παλαιότερα και το οποίο πρέπει να αποτελεί ταμπού για τις αρχαιολογικές υπηρεσίες της χώρας μας: την πώληση από την Ελλάδα δεύτερης σημασίας αρχαιοτήτων μέσω μεγάλων οίκων δημοπρασιών (Christie’s, Sotheby’s) προκειμένου τα έσοδα να χρησιμοποιηθούν για πολιτιστικούς σκοπούς (ανασκαφικά έργα, ίδρυση ή επέκταση υφιστάμενων μουσείων, αναστυλώσεις, αποκαταστάσεις τοιχογραφιών, συντηρήσεις εικόνων κ.λπ. Σε σχετική μάλιστα συζήτηση που είχα με τον αείμνηστο ΄Αγγελο Δεληβοριά, τον είχα βρει απολύτως σύμφωνο με την άποψή μου, μόνο που δεν αισθανόταν τη δύναμη να αντιπαλέψει τις αντιδράσεις των αρτηριοσκληρωτικών νοοτροπιών του αρχαιολογικού  κατεστημένου. Οι αποθήκες των μουσείων μας βρίθουν από αρχαιότητες που δεν θα τις δει ποτέ κανείς εκτός από τους αρχαιολόγους, αλλά που θα μπορούσαν όχι μόνο να πουληθούν, αλλά ακόμα και να δωριστούν σε ένα  κράτος για να δημιουργηθεί σε αυτό ένα ελληνικό μικρό μουσείο και έτσι να παταχθεί έμμεσα και η αρχαιοκαπηλία. Δεν βλέπω το νόημα να συσσωρεύονται στις αποθήκες εκατοντάδες αρχαία, σχεδόν πανομοιότυπα, λυχνάρια, εκατοντάδες αρύβαλλοι, αλάβαστρα και διάφορα άλλα ανάξια λόγου αγγεία. Εξάλλου θα μπορούσαν τα πωλητήρια των  μουσείων μας να διαθέτουν για τους τουρίστες  ως αναμνηστικά του ταξιδίου τους στην Ελλάδα αυθεντικά όστρακα, δηλαδή τα θραύσματα πήλινων αντικειμένων [αγγείων (όπως χείλη, λαβές, ώμοι, βάσεις-πόδια) ή κεραμιδιών],  από τα οποία βρίθουν οι αρχαιολογικοί χώροι του τόπου μας. Ποιος τουρίστας δεν θα ήθελε να επιστρέψει  στη χώρα του με ένα επουσιώδες όστρακο που να φέρει όμως πιστοποιημένη την ημερομηνία καθώς και την επίσημη σφραγίδα του μουσείου όπου το αγόρασε; Γι΄αυτό όμως χρειάζονται άνθρωποι με φαντασία. Κι όμως το τολμούν κάποια ξένα μουσεία. Το Μουσείο Τέχνης ΄Εβερτον στην πόλη Σίριακουζ της πολιτείας της Νέας Υόρκης πρόκειται να πουλήσει έναν πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ (Jackson Polloc), παρακαλώ, την  «Κόκκινη σύνθεση» («Red Composition») του 1946, προκειμένου να αγοραστούν απλώς και μόνο άλλα έργα από λιγότερο διάσημους και ακριβούς ζωγράφους.  Αυτό είχε κάνει το Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης το 1990, οπότε πούλησε έναν Σαγκάλ (Chagall), έναν Μοντιλιάνι (Modigliani) κι έναν Καντίνσκυ  (Kandinsky) για 47 εκατομμύρια δολλάρια (περίπου 40 εκατομμύρια ευρώ) προκειμένου να εμπλουτίσει τη συλλογή του με  την αγορά ενός συνόλου μινιμαλιστικής τέχνης.  Επίσης το Μουσείο Μπρούκλιν βγάζει προς πώληση έργα κλασικών ζωγράφων προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα έσοδα για την επιβίωσή του και τη συντήρηση της συλλογής του. Ανάμεσα στα 12 έργα που θα δημοπρατηθούν είναι πίνακες των: Λουκά Κράναχ του Πρεσβύτερου (Lucas Cranach der Ӓltere), Ντονάτο ντε Μπάρντι (Donato de Bardi), Τζιοβάννι νταλ Πόντε (Giovanni dal Ponte), Φραντσέσκο Μποττιτσίνι (Francesco Botticini) κ.ά.

        Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.com