Η γυναίκα στον κινηματογράφο: Οι δέκα καλύτεροι γυναικείοι ρόλοι

8 Μαρτίου, 2016

Αιώνιες σταρ, εποχιακές βεντέτες, κλασικές ερμηνεύτριες ή σύμβολα του σεξ, αυτοί είναι οι ρόλοι που έκαναν τον κινηματογράφο… γένους θηλυκού.

Βίβιαν Λι («Όσα παίρνει ο άνεμος»)

Η Σκάρλετ Ο’Χάρα είναι µια γυναίκα των καιρών της όταν ξεκινάει η επική περιπέτειά της επί της οθόνης, ναζιάρα, κακοµαθηµένη, δύστροπη, σχεδόν ανόητη, και µέχρι το τέλος του «Οσα παίρνει ο άνεµος» µεταµορφώνεται σ’ ένα αληθινά αξιοζήλευτο πλάσµα. Μέσω αντιξοοτήτων και ευτυχών στιγµών, χτίζει χαρακτήρα και τελικά δεν θυµίζει σε τίποτα το εκνευριστικό κοριτσάκι που ήταν. Βρίσκει τη σοφία και την ισορροπία που χρειάζεται για να προφέρει τη φράοη «αύριο είναι µια άλλη µέρα».

Μέριλ Στριπ («Η εκλογή της Σόφι»)

Η µητρική ενοχή µιας Εβραίας που επέζησε µέσα σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, αλλά δεν βρήκε ποτέ τη λύτρωση στη ζωή. Ο σπαραγµός στοιχειώνει την ψυχή, και η ανάπαυσή της δεν ανταλλάσσεται µε κανένα πάθος, παρά µόνο µε τον θάνατο.

Μπάρμπαρα Στάνγουικ («Ιπλή αποζημίωση»)

Ενας άντρας µπορεί να κάνει τα πάντα για το τοµάρι του, για το χρήµα και για µια γυναίκα. Η τελευταία, πολύ απλά, µπορεί να τον στείλει αδιάβαστο!

Χόλι Χάντερ («Μαθήματα πιάνου»)

Περιορισµένη από τις κοινωνικές συµβάσεις της εποχής, φυλακισµένη σ’ έναν ανεπιθύµητο γάµο, η Εϊντα τολµά να «υψώσει τη φωνή της» απέναντι σ’ ένα ολόκληρο σύστηµα αξιών. Αφήνεται στο πάθος της, παρασύρεται από τον έρωτα, στέκεται ακλόνητη στα πόδια της, όταν όλοι προσπαθούν να την τσακίσουν, και τελικά καταφέρνει να κερδίσει αυτό που δεν είχε δικαίωµα να διεκδικεί: Τον εαυτό της.

Σούζαν Σαράντον («Θέλμα και Λουίζ»)

Οταν η φυγή µπορεί να σηµαίνει και ελευθερία. Ενα θαρραλέο µάθηµα γυναικείας συνειδητοποίησης ενάντια στην ταµπέλα του «φεµινιστικού» προτύπου.

Μπέτι Ντέιβις («Τζέζεμπελ»)

Τζούλι Μάρσντεν, γυναίκα που υπάρχει για να καταφέρνει αυτά που θέλει, που γοητεύει και ξεζουµίζει, πεισµώνει και καταστρέφει. Ο Γουίλιαµ Γουάιλερ πλάθει την κλασική εκδικητική αλλά ακαταµάχητη καλλονή του αµερικάνικου Νότου, και η Μπέτι Ντέιβις την ενσαρκώνει µε ανησυχητική άνεση και φυσικότητα.

Μάρλεν Ντίτριχ («Γαλάζιος Άγγελος»)

Η αυθεντική γυναίκα παγίδα, η Λόλα, τραγουδίστρια του καµπαρέ, καταστρέφει έναν σοβαρό καθηγητή που µαγεύεται από τη γοητεία της, ενώ εκείνη τραγουδά: «Ερωτεύτηκα ξανά, αν και δεν το ήθελα, τι µπορώ να κάνω, δεν µπορώ να το αποφύγω… Ο έρωτας είναι το παιχνίδι µου και το παίζω όσο καλύτερα µπορώ… Οι άντρες µε τριγυρίζουν όπως τα έντοµα τη φλόγα, αλλά αν τα φτερά τους καούν, ξέρω ότι δε φταίω εγώ… »

Μελίνα Μερκούρη («Στέλλα»)

Η πεμπτουσία της Ελληνίδας γυναίκας, η Στέλλα είναι πάνω απ’ όλα ελεύθερη. Χαίρεται τον έρωτα, ζει για τον εαυτό της και προτιµά το θάνατο από την υποδούλωση. Δυνατή και γεµάτη καρδιά, δεν φοβάται να πάρει και να δώσει, αγαπά, προσφέρει, ζει και πεθαίνει περήφανη.

Ρόμι Σνάιντερ («Σημασία έχει αν αγαπάs»)

Στην πορεία της αντίστροφης µέτρησης προς την παρακµή, η υστερία φαντάζει σαν γυναικείο προτέρηµα… Και µονάχα στο τέλος, το «σ’ αγαπώ» βγαίνει αληθινό.

Ρίτα Χέιγουορθ («Γκίλντα»)

Αν και βρίσκεται ανάµεσα σε δύο άνδρες που τη θέλουν, η Γκίλντα κάθε άλλο παρά το έπαθλο της διεκδίκησής τους αποτελεί. Με όπλο τη σεξουαλικότητά της, τους αντιµετωπίζει ισάξια, τους µαγεύει και τους χρησιµοποιεί, έχοντας όµως να επιδείξει, εκτός από τα λικνίσµατά της, ένα κοφτερό µυαλό και σίγουρα ένα ετοιµόλογο στόµα.

Πηγή: cinemag.gr

Συντάκτης: New Generation Radio

σταρ