Γλωσσικά τινα (Β’)

Τα ελληνικά δεν επιδέχονται τις γλωσσικές τσιριμόνιες και «χαριτωμενιές» που παρατηρούνται ή είναι συνήθεις σε άλλες γλώσσες χωρών με παλαιόθεν διαστρωματωμένες και αυστηρώς ταξικά περιχαρακωμένες κοινωνίες, όπως λόγου χάριν η Γαλλία. Έτσι, η χρήση του πληθυντικού αριθμού ευγενείας, που είναι τόσο πολύ διαδεδομένη και μάλιστα επιβεβλημένη από τα ήθη στην εν λόγω χώρα, είναι για την Ελλάδα μια εισαγόμενη συνήθεια που αγνοούσε παντελώς η γλώσσα μας, στην οποία όμως επιβλήθηκε από την ανερχόμενη αστική τάξη του νεοελληνικού κράτους προκειμένου αυτή να διαφοροποιηθεί από τα λαϊκά στρώματα.
Τις σκέψεις αυτές μού τις επανέφερε στον νου η παρακολούθηση προ καιρού από το ραδιόφωνο των μαγνητοφωνημένων μικροτελετών παράδοσης-παραλαβής καθηκόντων που διοργανώθηκαν κατά τον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό στα υπουργεία εκείνα όπου άλλαξε ο υπουργός. Άκουσα, λοιπόν, όλους ανεξαιρέτως τους υπουργούς -ναι, απαξάπαντες- να δηλώνουν ότι θα ήθελαν να ευχαριστήσουν τους προκατόχους τους ή τους συνεργάτες τους ή δεν ξέρω εγώ ποιόν άλλον κυβερνητικό παράγοντα για διάφορους λόγους. Έτσι, έμεινα με την εντύπωση ότι, παρ’ όλο που είχαν όλη την καλή πρόθεση ή διάθεση να τους ευχαριστήσουν, τελικά δεν το έκαναν για κάποιον ανεξήγητο λόγο που δεν τον έμαθα ποτέ και που γι’ αυτό με έβαλε σε βαθιές σκέψεις και μεγάλη απορία. Εξάλλου, υπήρξαν και δυο τρεις μονάχα υπουργοί που δήλωσαν ότι όχι απλώς θα ήθελαν, αλλά ότι ήθελαν να ευχαριστήσουν τους προκατόχους τους, πλην όμως ούτε και αυτοί προφανώς το έπραξαν, αλλά περιορίστηκαν στην έκφραση ευσεβών πόθων ευχαριστίας. Τελικά, μου δημιουργήθηκε από όλα αυτά η βεβαιότητα, η πεποίθηση, ότι κανείς δεν τα κατάφερε να ευχαριστήσει κανέναν, αφού δεν άκουσα κανέναν υπουργό να το έκανε, αλλά παρέμεινε –κατά τα λεγόμενά του- απλώς στην έκφραση της πρόθεσής του. Πού θέλω να καταλήξω; Οτι, ως φαίνεται, οι Έλληνες, έτσι που την κατάντησαν τη γλώσσα τους, έχουν ξεχάσει ή έχουν ξεμάθει ή έχουν χάσει τη λεβεντιά να ευχαριστούν κάποιον και το μόνο που ξέρουν πια είναι να εκφράζουν τη θέλησή τους να το κάνουν χωρίς ωστόσο να τα καταφέρνουν ποτέ. Εγώ, πάντως, δεν θα ήθελα ούτε θέλω να σας ευχαριστήσω που με διαβάσατε, αλλά, όμορφα και ωραία, σας ευχαριστώ γι’ αυτό.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος