Γλωσσικά τινα (195): η κλίση των ξένων λέξεων

Οι ξένες λέξεις που υιοθετούνται αναφομοίωτες από την ελληνική γλώσσα είναι πάντοτε γένους ουδέτερου (πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων όπως π.χ. η αβανγκάρντ, ο ζογκλέρ, ο κλόουν, ο ρεσεψιονίστ και λοιπές λέξεις που παραπέμπουν σε επαγγελματίες) και παραμένουν άκλιτες εφόσον δεν καταλήγουν στα φωνήεντα α και ο, οπότε κλίνονται όπως οι αντίστοιχες ελληνικές. Εξυπακούεται βέβαια ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε τις αντίστοιχες και ωραιότερες ελληνικές λέξεις. Σημειωτέον ότι ενώ οι περισσότερες ξένες λέξεις έχουν την αντίστοιχή τους στα Ελληνικά, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις ξένες λέξεις που προέρχονται από την Ελληνική. ΄Ετσι οι πλείστες των ξένων γλωσσών δεν διαθέτουν δικές τους λέξεις για την ανάλυση, την ανατομία, την ανθρωπολογία, την αστρολογία, τη βιολογία, τη γεωμετρία, το δράμα, την εγκυκλοπαίδεια,τη ζωολογία, το θέατρο, τη θεολογία, την ιδέα,  την κωμωδία, τη λογική, τα μαθηματικά, τη μουσική, το μουσείο, τη νευρασθένεια, την ξενοφοβία,  την οπτική, την ορχήστρα, τον παλαιοντολόγο, τον πανικό, το σύμβολο, την τεχνολογία, την τραγωδία, τη φιλοσοφία, τη φυσική,  τον χριστιανισμό και λοιπές ων ουκ έστιν αριθμός.

Λέμε, λοιπόν, το αλκοόλ, του βάλς, το γκαράζ, τα γκολ, τα εφέ, το ζενίθ, το ζιλέ, τα καντράν, του κλαμπ, το κορσάζ, το λαμπατέρ, το λόμπι, τα μανεκέν, τα μπαρ, το ναδίρ, του πεντάλ, των πικάπ, τα ρεζερβουάρ, το ρεφρέν, το σκορ, το σολφέζ, των σουτιέν, το σουφλέ, τα τρανζίστορ, του φερμουάρ, του φιλμ, τα φλοτέρ κ.λπ. ΄Ομως λέμε  της Αλάσκας, της Καλιφόρνιας, της Καρολίνας, της Κολομβίας, του Μεξικού, της Νικαράγουας, της Πενσυλβάνιας, της Πράγας, της Ραβέννας, του Σικάγου, του Τορίνου, του καζίνου, του κοντσέρτου, του λιμπρέτου, του μενουέτου, τα σενάρια, τα σονέτα, της τρόικας  κ.λπ. Εξυπακούεται πώς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε πώς κλίνονται στον πληθυντικό οι ξένες λέξεις στη γλώσσα από την οποία προέρχονται, γι΄αυτό τις προφέρουμε άκλιτες.  Αρκεί το άρθρο ή τα συμφραζόμενα, όπου δεν υπάρχει άρθρο, για να δηλώσει τον πληθυντικό. ΄Ομως κάποιοι  που θέλουν να δείχνουν πως είναι γλωσσομαθείς και πεπαιδευμένοι, σε μάς τους απαίδευτους,  μάς έχουν ταράξει στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ με «τα κοντσέρτι» και «τα λιμπρέτι» τους, ενώ πάμπολλοι νέοι κάνουν λόγο για κλάμπ-s, μπαρ-s, ντιμπέιτ-s, πάρτι-s, φίλμ-s και πάει λέγοντας. Και στό τέλος των  συναυλιών δεν ζητωκραυγάζουν μπράβο, αλλά «μπράβι» για την ορχήστρα και «μπράβα» για την μονωδό. Στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ μάς έχουν από την άλλη  κυριολεκτικά ζαλίσει με τις άκλιτες  γενικές των θηλυκών ξένων κυρίων ονομάτων  ασχέτως αν αυτά τα ονόματα είναι ακριβώς τα ίδια και στα Ελληνικά. ΄Ετσι ακούμε τερατώδεις γενικές όπως: «της Ιουλιέτα», «της Μόνα Λίζα», «της Λουκρητία», «της Αϊντα», «της Τραβιάτα», «της Μπρατισλάβα», ακόμα και –άκουσον άκουσον-  «της Μαρία Κάλλας».  Ειδικότερα, λέξεις όπως το καζίνο, το σενάριο, η τρόικα ή το κοντσέρτο έχουν από δεκαετίες πολιτογραφηθεί στην Ελληνική, μέσω κυρίως της μεταφρασμένης λογοτεχνίας, ώστε είναι ανεπίτρεπτο να κάνουμε  σήμερα λόγο για την έλευση «της τρόικα» στην Αθήνα ή για τίς ώρες  λειτουργίας «του καζίνο» της Πάρνηθας. Τι στην οργή ελληνικό γλωσσικό αισθητήριο έχουν! ΄Ελεος πια!

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com