Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο

Η αγαθή πορεία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο αποτελεί την απαρχή και την επιβεβαίωση της αγαθής πορείας του προς τον Πατέρα. ΄Οποιος αισθάνεται και παραμένει διαχωρισμένος από τον συνάνθρωπό του δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως βρίσκεται σε ένωση με τον Θεό. Αυτό το έχει υπέροχα εκφράσει ο Ιωάννης στην Α’ Επιστολή του (4, 20): «Εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύστης εστίν· ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού ον εώρακε, τον Θεόν ον ουχ εώρακε πώς δύναται αγαπάν;» (« Αν πεί κανείς ότι αγαπώ τον Θεό και ταυτόχρονα μισεί τον αδελφό του, αυτός είναι ψεύτης. Διότι όποιος δεν αγαπά τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει, πώς είναι δυνατόν να αγαπά τον Θεό που δεν Τον έχει δει ποτέ;») ΄Οποιος απεναντίας νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του και πορεύεται προς αυτόν αγαπητικά, καλύπτει συγχρόνως την απόστασή του από τον Θεό.

Υπό αυτή, λοιπόν, την άποψη, ένα στοιχείο του προπατορικού αμαρτήματος, το οποίο δεν τονίζεται επαρκώς, η αρχή θα λέγαμε του προπατορικού αμαρτήματος, δεν είναι η απείθια των Πρωτοπλάστων προς τον Θεό, αλλά η διάσπαση της δικής τους ενότητας, η διατάραξη της συνάφειας του άντρα και της γυναίκας. ΄Οχι μόνο η Εύα έδρασε αρχικά ξεχωριστά από τον Αδάμ, υποκύπτοντας στο πλανερό κάλεσμα του φιδιού, αλλά και εν συνεχεία συνέργησε στήν αποπλάνηση του Αδάμ. Πριν αμαρτήσουν οι Πρωτόπλαστοι έναντι του Θεού, αμάρτησαν ο ένας έναντι του άλλου. Κι έτσι ακυρώθηκε ή ματαιώθηκε η αγάπη προς τον συνάθρωπο και συντελέστηκε η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Πατέρα του.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com