Γλωσσικά τινα (ΣΞΣΤ’): ο αυτόχθων και ο υπήκοος

Ως αυτόχθων  χαρακτηρίζεται το πρόσωπο εκείνο που κατοικεί εξαρχής στη γη των προγόνων του, που δεν έχει έλθει στη γη όπου κατοικεί από άλλον τόπο, που κατοικεί στον  τόπο  γέννησης και καταγωγής του,  άλλως ο γηγενής, ο ντόπιος, ο ιθαγενής.

      Υπήκοος είναι αυτός που υπόκειται στην εξουσία κράτους ή παλαιότερα ηγεμόνα, ο πολίτης κράτους, αυτός στον οποίο έχει αναγνωριστεί η υπηκοότητα κράτους.

Επομένως δεν πρέπει να συγχέονται οι δυό παραπάνω έννοιες. Βάσει αυτών, δεν απέχει και πολύ από  την αλήθεια η ρήση κάποιων υπερεθνικοφρόνων  που κάνει κάποιους άλλους δήθεν προοδευτικούς να εξανίστανται, δηλαδή το: «Αλβανέ, δεν θα γίνεις ποτέ ΄Ελληνας»·όχι βέβαια,  εφόσον δεν περάσουν   δύο τουλάχιστον γενεές, λέω εγώ. Ο Αλβανός μπορεί φυσικά να αποκτήσει κάποτε την ελληνική υπηκοότητα, αυτή ωστόσο η απόκτηση δεν θα τον καταστήσει αυτομάτως ΄Ελληνα. ΄Ετσι και η φίλη μου η Ειρήνη που ζει εδώ και χρόνια πολλά στο Μιλάνο δεν έχει πάψει να είναι Ελληνίδα και δεν έγινε βέβαια Ιταλίδα, επειδή έχει λάβει την ιταλική υπηκοότητα. Είναι καθαρά ζήτημα γονιδιώματος, δηλαδή βιολογικό ζήτημα. Απλά πράγματα.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com