Και πάλι περί της Ζωής

    Η Ζωή ως τέτοια δεν πεθαίνει ποτέ, δεν διακόπτεται ποτέ, δεν εμφανίζει ασυνέχειες. Αυτό το καταπληκτικό ταξίδι μέσα στον χρόνο, ο οποίος άλλωστε δεν  υπάρχει, όπως και ο χώρος, παρά μόνο για εμάς εδώ στον κόσμο της ύλης, εκτυλίσσεται ωστόσο με το φόντο αδιάκοπων εξαφανίσεων. Μορφές έρχονται και παρέρχονται, εντούτοις  η Ζωή συνεχίζει ακατάπαυστα την πορεία της. Το υφάδι της συνέχισης της Ζωής αποτελείται από αναρίθμητες ασυνέχειες, από μιαν αέναη διαδοχή  παρερχομένων μορφών, των οποίων είμαστε όσο ζούμε, μαζί με όλα τα έμβια όντα που μας περιβάλλουν, οι μόνοι μάρτυρες και μόνοι επιζώντες κάποιας συγκεκριμένης πάντοτε αδιάστατης στιγμής. Και τούτο, μέχρι να χαθεί η μορφή μας. Θάνατος λοιπόν δεν υπάρχει παρά μόνο αλλαγή επιπέδου, μετάβαση σε άλλο επίπεδο της μόνης υπάρχουσας Ζωής.

      Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com