Περί των γλωσσών

Αλίμονο στην οποιαδήποτε γλώσσα  δεν δανείζεται λέξεις από τις άλλες γλώσσες ώστε να εμπλουτίζει το λεξιλόγιό της και να μη μένει περιχαρακωμένη σε μία  ξεπερασμένη και μη λειτουργική πιά λόγω των αλματωδών επιστημονικών επιτεύξεων γλωσσική σκευή.  Γνωστό είναι ότι χιλιάδες ελληνικές λέξεις κυρίως από το χώρο της ιατρικής και της εν γένει επιστήμης και της φιλοσοφίας έχουν υιοθετηθεί από τις ευρωπαϊκές γλώσσες και όχι μόνο, επειδή η ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο για τη δημιουργία νέων επιστημονικών όρων. ΄Ομως και η ελληνική γλώσσα έχει δεχθεί κατά τη μακραίωνη ιστορία της πάμπολλες λέξεις από άλλες γλώσσες, όπως τη λατινική, την ιταλική (π.χ. για τη φράγκικη ένδυση), τη γαλλική, την τουρκική και τη σλαβική, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει κατακλυστεί από αμερικανικές λέξεις κυρίως στο χώρο της πληροφορικής. Τούτο κατ΄ανάγκην δεν είναι κακό υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι οι εισαγόμενες ξένες λέξεις εντάσσονται κανονικά στο ελληνικό κλιτικό σύστημα. Το πρόβλημα γεννιέται από τη στιγμή που οι ξένες λέξεις εισάγονται και εντάσσονται πια στo ελληνικό λεξιλόγιο όλο και συχνότερα υπό άκλιτη μορφή, αυθαίρετα και αναφομοίωτες, και μάλιστα γραμμένες με το λατινικό αλφάβητο (π.χ. album, club, computer, party, show κ.λπ.), δημιουργώντας τραγελαφικές μορφές ελληνικών προτάσεων με σποραδικές λέξεις γραμμένες στη γλώσσα της προέλευσής τους. Στις μέρες μας η χρήση αγγλικών κυρίως λέξεων γίνεται καθ’ υπερβολήν και ανεξέλεγκτα, ακόμα και για λέξεις που δεν αφορούν  νεολογισμούς, αλλ΄απεναντίας υπάρχουν  γι’ αυτές  υπέροχες ελληνικές αντίστοιχες λέξεις.  ΄Ετσι δεν καταλαβαίνω γιατί το  cast είναι καλύτερο από τη διανομή, η audition καλύτερη από την ακρόαση, το budget από τον προϋπολογισμό, το debate από τη δημόσια συζήτηση, το internet από το διαδίκτυο, το meeting από τη συνάντηση, τη συνεδρίαση, το project από το σχέδιο, το πρόγραμμα ή το show από το θέαμα.Αυτό ισχύει ακόμα και για αγγλικές λέξεις που προέρχονται από τα ελληνικά, όπως π.χ. το  logo αντί για το ορθότερο λογότυπο ή exotic αντί για το εξωτικό.  Τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτή την κατάντια τη φέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που από ξενομανία θαρρούν ότι έτσι εντυπωσιάζουν το κοινό τους, ενώ απλώς προσβάλλουν το μεγαλείο της γλώσσας μας και υπονομεύουν την ίδια της την ύπαρξη. Παλαιότερα ωστόσο η ελληνική γλώσσα εξελλήνιζε ακόμα και τα ονόματα των μεγάλων εκπροσώπων των γραμμάτων και των τεχνών, δείχνοντας έτσι ότι αυτοί οι κολοσσοί του πολιτισμού, αν και ξένοι, γίνονταν και δικοί μας. ΄Ετσι λόγου χάριν κάναμε λόγο για τον Βύρωνα, τον Νεύτωνα, τον Κοπέρνικο, τον Κέπλερο, τον Δάντη, τον Πετράρχη, τον Τισιανό, τον Μιχαήλ Άγγελο, τον Βολταίρο, τον Μολιέρο, τον Ρακίνα, τον Καρτέσιο, τον Λαμαρτίνο, τον Βίκτωρα Ουγκώ, τον Ναπολέοντα και πολλούς άλλους.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com