Ποιος ήταν ο Εμμανουήλ Λαμπάκης;

Ο σημαντικός ζωγράφος και αγιογράφος  Εμμανουήλ Λαμπάκης, μικρότερος αδελφός του Γεωργίου Λαμπάκη, θεμελιωτή στη νεότερη Ελλάδα της χριστιανικής αρχαιολογίας, γεννήθηκε  στο Μουντάδο της Τήνου  το 1856 ή 1859 και πέθανε φρενοβλαβής στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο της Αθήνας το 1909. Σπούδασε ζωγραφική καταρχάς στη Σχολή των Καλών Τεχνών στην Αθήνα και κατόπιν επί πέντε χρόνια στην Ακαδημία των Ωραίων Τεχνών  του Μονάχου, όπου είχε διδάσκαλο τον Νικόλαο Γύζη (1842-1901). Στη συνέχεια σπούδασε και στην Ιταλία κι ύστερα επέστρεψε στο Μόναχο, όπου άνοιξε δικό του μικρό εργαστήριο, το οποίο μετέφερε αργότερα στην Αθήνα.  Υπήρξε εκπρόσωπος της ζωγραφικής Σχολής του Μονάχου και ένας από τους ιδρυτές της «Εταιρείας των Φιλοτέχνων» το 1898. ΄Ελαβε μέρος στην Παγόσμια ΄Εκθεση των Παρισίων το 1889 και βραβεύτηκε μαζί με άλλους τρεις καλλιτέχνες συμπατριώτες του, τον Νικόλαο Γύζη, τον Νικηφόρο Λύτρα (1832-1904) και τον Λάζαρο Σώχο (1862-1911). Εξάλλου συμμετείχε δυναμικά και σε διάφορα άλλα καλλιτεχνικά σωματεία, όπως στην «Καλλιτεχνική ΄Ενωση (1895), την «΄Ενωση Καλλιτεχνών (1900) και την “Ελληνική Καλλιτεχνική Εταιρεία” (1905). Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1890 συμμετείχε στις επιτροπές που θεσπίστηκαν για να μελετήσουν το ζήτημα  δημιουργίας δημόσιας πινακοθήκης και οδήγησαν εν τέλει στην ίδρυση το 1900 της Εθνικής Πινακοθήκης. Τρία χρόνια πριν από τον θάνατό του διορίστηκε  καθηγητής του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεών του αναφέρεται σε προσωπογραφίες, ηθογραφικές σκηνές και θρησκευτικά θέματα.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com