Η προβολή της εθνικής λόγιας μουσικής μας

    Είμαι από πολλά χρόνια, παιδιόθεν, πιστός ακροατής του Γ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Τους τελευταίους μήνες έχω παρατηρήσει πως  πολλά και διαφορετικά μουσικά προγράμματα έχουν ξαφνικά κυριολεκτικά κατακλυστεί από μουσικές δημιουργίες νορβηγών, φινλανδών ή βαλτών συνθετών σε εκτελέσεις από συμφωνικές ορχήστρες της Σλοβακίας, της Λετονίας ή άλλων χωρών της Κεντρευρώπης και της Σκανδιναβίας. Τούτο δεν είναι κατ’ ανάγκην κακό, αφού μάς επιτρέπει να γνωρίσουμε επίσης τις δημιουργίες κάποιων κρατών, έξω από τα μεγάλα παραδοσιακά μουσικά κέντρα, δημιουργίες  που τις αγνοούσαμε μέχρι τώρα. Φαντάζομαι πως αυτό συνέβη μέσω πολιτιστικών διακρατικών συμφωνιών εντός της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Αναρωτιέμαι μονάχα αν και τα προαναφερθέντα κράτη προβάλλουν τη δική μας εθνική λόγια μουσική. Πάντως εγώ προσωπικά δεν το έχω αντιληφθεί. Αναρωτιέμαι επίσης πάμπολλες φορές τι στο καλό παράγουν οι διάφοροι μορφωτικοί ακόλουθοι των κατά τόπους πρεσβειών μας για την προβολή των παντοειδών πολιτιστικών προϊόντων μας. Για να παραμείνουμε στο χώρο της μουσικής, αναρωτιέμαι ποιες ελληνικές μουσικές δημιουργίες περιλαμβάνουν οι παραπάνω ορχήστρες στο ρεπερτόριό τους. Πάντως από όσο έχω παρακολουθήσει τα μουσικά τους δρώμενα, συχνά είναι πολύ ανώτερες οι συνθέσεις λόγου χάριν  του Μάριου Βάρβογλη (1885-1967), του Γεωργίου Σκλάβου (1888-1976), του Ανδρέα Νεζερίτη (1897-1980), του Γεωργίου  Καζάσογλου (1908-1984), του Αλέκου Ξένου (1912-1995), του Δημήτρη Δραγατάκη (1914-2001), του Μενέλαου Παλλάντιου (1914-2012), του Γιώργου Σισιλιάνου (1920-2005) και τόσων άλλων από αυτές που μάς στέλνουν οι σκανδιναβικές και οι βαλτικές χώρες. Για να μήν αναφέρουμε τον Νίκο Σκαλκώτα (1904-1949), τον Μάνο Χατζιδάκι (1925-1994,) τον Γιάννη Χρήστου (1926-1970) και άλλους πολλούς σύγχρονους αλλά άπαντες τεθνεώτες μουσουργούς για να μη δημιουργήσουμε αντιδράσεις από τους ζώντες.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος    piombinos.com