Τεχνοκριτικές παρουσιάσεις καλλιτεχνών

Ζωηρή κρατάω από τα παιδικά μου χρόνια την ανάμνηση του πατέρα μου να διασκεδάζει με την ανάγνωση των διαφόρων κριτικών που γράφονταν –και εξακολουθούν να γράφονται- για καλλιτεχνικές εκθέσεις και κυρίως με την παρουσίαση των καλλιτεχνών και του έργου τους που γίνεται στους καταλόγους των εκθέσεών τους. Συνήθως πρόκειται για ένα στερεότυπο, σχεδόν πανομοιότυπο κείμενο, στο οποίο οι συντάκτες τους επιφέρουν επουσιώδεις αλλαγές όπως στα ονόματα των καλλιτεχνών ή τους τίτλους των εκτεθειμένων έργων, ένα κείμενο με περιπεπλεγμένες ή σχοινοτενείς περιγραφές και διανοουμενίστικους χαρακτηρισμούς, σωστότατο κατά τ’ άλλα τόσο γραμματικά όσο και συντακτικά, από το οποίο ωστόσο δύσκολα βγάζει κανείς κάποιο νόημα. Εξάλλου και πάμπολλα φιλολογικά κείμενα βρίθουν με βαρύγδουπους όρους, όπως «το σημαίνον», «το σημαινόμενον», «η αυτοαναφορικότητα», «η ετερότητα», «η συνδήλωση», που προσδίδουν επίφαση σοβαρότητας, κύρους και λογιοτατισμού σε αυτά.

Ιδιαίτερη αδυναμία του πατέρα μου ήταν οι κριτικές της ιστορικού και τεχνοκριτικού Ελένης Βακαλό (1921-2001), τις οποίες περίμενε ασμένως για γελωτοθεραπεία. ΄Ολ’ αυτά τα θυμήθηκα προσφάτως όταν διάβασα ένα κειμενάκι για την προβολή μιας ατομικής έκθεσης σε γκαλερί του Κολωνακίου. Σάς το παραθέτω: «Η ατομική έκθεση της […] περιλαμβάνει παρουσίαση μιας σειράς δισδιάστατων και τρισδιάστατων επιτοίχιων έργων μεσαίου και μεγάλου μεγέθους. Τα συμβολικά υποκείμενα και τα αντικείμενα της εννοιολογικής και της απτικής μνήμης της ζωγράφου διασώζονται από τη λήθη και ενσωματώνονται στο ζωγραφικό και το έξεργο πεδίο, προτείνοντας αυτοτελή νέα σύμπαντα που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες». Αν καταλάβατε τίποτα περί της φύσεως των έργων, τα οποία υποτίθεται πως παρουσιάζει το εν λόγω κείμενο, ειδοποιήστε με.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος   piombinos.com