Οι τοίχοι που περιβάλλουν ή οριοθετούν ακάλυπτους χώρους

     Στήν Αθήνα κυρίως αλλά και σε άλλα αστικά κέντρα της χώρας συναντά κανείς στους δρόμους  δεκάδες γυμνούς πανύψηλους τοίχους που αποτελούσαν άλλοτε μεσοτοιχίες δύο κτιρίων και προέκυψαν από την κατεδάφιση του ενός από αυτά, δημιουργώντας έτσι έναν ακάλυπτο χώρο, ο οποίος χρησιμοποιείται συνήθως ως χώρος στάθμευσης οχημάτων. Οι τοίχοι που προκύπτουν κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι λεροί και έχουν άθλια εμφάνιση, διατηρώντας επάνω τους τα ίχνη  του κάθε διαμερίσματος που υπήρχε στο κτίριο που κατεδαφίστηκε προκειμένου να δημιουργηθεί ο ανοιχτός χώρος στάθμευσης. Η Αθήνα δίνει έτσι την ολέθρια εντύπωση μιας ρημαγμένης πόλης λόγω των πάμπολλων ερειπίων που συναντάει κανείς σχεδόν σε κάθε οδό, ακόμα και στις κεντρικότερες και τις πιο τουριστικές. Αρκεί κανείς να δεί τις καταρρέουσες όψεις των κτιρίων στην είσοδο της Αθήνας, 200 ακριβώς μέτρα πριν από την πλατεία Καραϊσκάκη. Τα υπόλοιπα κτίρια φέρουν στο ύψος τουλάχιστον των εισογείων τους μουντζούρες-κάποιοι θέλουν να τα ονομάζουν γκράφιτι (graffiti) – κάποιων τάχα μου επαναστατημένων νεαρών, οι οποίοι μόνο να λερώνουν ξέρουν και να δημιουργούν εμετική οπτική ρύπανση. Το φαινόμενο αυτό είναι εμφανέστατο  στην υπερβολή του στα Εξάρχεια, όπου για εκατοντάδες μέτρα η ρυπαρότητα των τοίχων από τα παράνομα γκράφιτι και τις επάλληλες αφισοκολλήσεις  είναι εφιαλτική. Το θλιβερότερο ωστόσο είναι ότι μόλις ολοκληρωθεί η αποκατάσταση ενός νεοκλασικού οικήματος στην πρωταρχική του μορφή, ακριβώς την επομένη καταφτάνουν, λες και καραδοκούν, οι νεαροί που θα λερώσουν την αναστήλωση με τα σπρέι τους  υπό το πρόσχημα κάποιας υποτιθέμενης και κακώς εννοούμενης προσωπικής έκφρασης.

Κι όμως θα μπορούσε η πολιτεία να μετριάσει το κακό, παραδίδοντας τους γυμνούς τοίχους σε πραγματικούς καλλιτέχνες για διακόσμηση πρός τέρψιν των περιοίκων και των περαστικών. ΄Αλλωστε αυτό έχει ήδη πραγματοποιηθεί  με επιτυχία σε πεντ’ έξι περιπτώσεις. ΄Ετσι δεν θα παρουσιάζουν την άθλια όψη τριτοκοσμικής κατάντιας οι μεσοτοιχίες του κέντρου του αλλοτινού κλεινού άστεως όπως π.χ.  της γωνίας Σόλωνος και Μαυρομιχάλη. Κι άν δεν παρουσιαστούν  καλλιτέχνες για να καλύψουν με τις δημιουργίες τους άδειους τοίχους, θα μπορούσε κάλλιστα ο Δήμος Αθηναίων να τους σουλουπώσει με ένα ωραίο σοβάντισμα όπως έγινε στη γωνία των οδών Δορυλαίου και Τιμολέοντος Βάσσου. Στο εξωτερικό η στρίτ-αρτ (street art) έχει κάνει από χρόνια την εμφάνισή της  στις οδούς των πόλεων, όπως το δηλώνει η ονομασία του καλλιτεχνικού ετούτου κινήματος, πραγματοποιώντας ενδιαφέρουσες δημιουργίες.  ΄Ενας από τους διασημότερους εκπροσώπους του είναι ο Banksy. Σε κάτι τέτοιο παραπέμπει και το υπέροχο  ντοκιμαντέρ  που γύρισε η  ενενηντάχρονη Ανιές Βαρντά (Agnès Varda) με τη συμπαράσταση του street-artist JR και δείχνει πώς κάλυπταν διάφορα οικοδομήματα με γιγαντοαφίσες.  ΄Ομως και στην Ελλάδα έχουμε πάρα πολύ καλούς street artists, όπως μεταξύ άλλων ο Αθηναίος Ino, ο οποίος έχει δημιουργήσει το έργο «Snowblind» στο χώρο στάθμευσης της οδού Πειραιώς, στο ύψος της Ομόνοιας,  ο Fikos, ο Ινδονήσιος W(ild)D(rawing), ο  Smart κ.λπ.

Φοίβος Ι. Πιομπίνος     piombinos.com