Στη μήτρα μιας μητέρας ήταν δύο μωρά. Το ένα ρώτησε το άλλο: «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;»

Το άλλο απάντησε: «Ναι, φυσικά. Πρέπει να υπάρχει κάτι μετά τον τοκετό. Ίσως είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτό που θα είμαστε αργότερα. “

«Ανοησία », είπε το πρώτο «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα είναι αυτή; »

Το δεύτερο είπε, “Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από εδώ. Ίσως θα περπατήσουμε με τα πόδια μας και θα φάμε από το στόμα μας. Ίσως θα έχουμε άλλες αισθήσεις που δεν μπορούμε να καταλάβουμε τώρα. “

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο. Το περπάτημα είναι αδύνατο. Kαι το να τρώμε με το στόμα μας; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας παρέχει διατροφή και ό, τι χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι τόσο κοντός. Η ζωή μετά τον τοκετό πρέπει λογικά να αποκλειστεί . “

Ο δεύτερος επέμεινε: «Λοιπόν νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ότι είναι εδώ. Ίσως δεν θα χρειαζόμαστε πλέον αυτό το φυσικό καλώδιο. “

Ο πρώτος απάντησε, «ανοησία. Και εξάλλου, εάν υπάρχει ζωή, γιατί κανένας δεν επέστρεψε ποτέ από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά τον τοκετό, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το σκοτάδι, τη σιωπή και τη λήθη. Δεν μας οδηγεί αυτό πουθενά. “

«Λοιπόν, δεν ξέρω», είπε ο δεύτερος, «αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη Μητέρα και θα μας φροντίσει».

Ο πρώτος απάντησε «Μητέρα; πιστεύεις πραγματικά στη μητέρα; Αυτό είναι για γέλια . Αν η μητέρα υπάρχει τότε πού είναι τώρα; “

Ο δεύτερος είπε: «Είναι γύρω μας, μας περιβάλει. Είμαστε από αυτήν. Σε αυτήν ζούμε. Χωρίς αυτήν, δεν μπορεί και δεν θα μπορούσε αυτός ο κόσμος να υπάρχει.

Είπε ο πρώτος: «Λοιπόν δεν την βλέπω, οπότε είναι λογικό ότι δεν υπάρχει».

Ο δεύτερος απάντησε, “Μερικές φορές, όταν είμαστε σιωπηλοί την ακούμε, μπορούμε να αισθανθούμε την παρουσία της και μπορούμε να ακούσομε την αγαπημένη της φωνή, να μας καλεί από ψηλά.”

Ίσως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες εξηγήσεις για την έννοια του ΘΕΟΥ.