Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα σε ένα πανηγύρι στο χωριό Αρτεμισία, που βρίσκεται στο δρόμο Σπάρτης-Καλαμάτας, στις πλαγιές του Ταϋγέτου, και εκεί άκουσα να διηγούνται κάποιοι ηλικιωμένοι κάτοικοι την εξής αληθινή ιστορία: Το φθινόπωρο του 1941 ο ιταλικός στρατός έχοντας ανακτήσει το χαμένο του ηθικό μετά την εισβολή των γερμανών στην Ελλάδα, θέλησε να κάνει επίδειξη ισχύος και να ακολουθήσει τα παραδείγματα των σκληρών στρατευμάτων του Χίτλερ. Έτσι, για ασήμαντη εντελώς αφορμή, έφθασε ιταλικό απόσπασμα στην Αρτεμισία με σκοπό να κάψει όλο το χωριό. Παρατάχθηκαν, λοιπόν, οι Ιταλοί στο προαύλιο του σχολείου για να ξεκινήσουν το κάψιμο απ’ αυτό το πέτρινο και πολύ όμορφο κτίριο. Το σχολείο, από όσα γνωρίζω, είχε κτισθεί με προσφορές των χωριανών, που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική και στην Αυστραλία και αποτελούσε το καμάρι του χωριού.
Τριγύρω από το προαύλιο μαζεύτηκαν οι γυναικούλες με τα τσεμπέρια, οι γέροντες, τα παιδιά και όσοι άντρες δεν βρίσκονταν εκείνη την ώρα στα χωράφια ή στα ζώα τους, παρακολουθώντας στωικά την αρχή της καταστροφής του τόπου τους. Αλλά καθώς ο Ιταλός στρατιώτης προσπαθούσε να βάλει φωτιά στο σχολείο, ένα κεραμίδι έπεσε από την σκεπή και τον τραυμάτισε στο κεφάλι σοβαρά. Αμέσως έτρεξαν όλες αυτές οι γυναικούλες, οι οποίες εξαιτίας του δεν θα είχαν πού να κοιμηθούν το βράδυ, να τον περιθάλψουν. Τον μετέφεραν σε ένα σπίτι, του έδεσαν την πληγή και τον φρόντισαν σαν να ήταν δικός τους άνθρωπος.
Μετά απ’ αυτό το περιστατικό ο ιταλός λοχαγός έδωσε εντολή να μην καεί το χωριό και οι στρατιώτες χαιρέτησαν και έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι.
Νομίζω πως ανάλογα γεγονότα έχουν διαδραματιστεί παντού στην Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του πολέμου, και αξίζει τον κόπο να γίνονται γνωστά σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Απλώς, για να μας υπενθυμίζουν την ευγένεια της αληθινής ελληνικής ψυχής.
Τόνια Μασουρίδου
Σχολιάστε το άρθρο (0)