Blog

Όταν δολοφονείται κάποιος οικονομικός ή πολιτικός μετανάστης στη χώρα μας από έναν Έλληνα, ξεσηκώνονται όλες οι ελληνικές ανθρωπιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις -και ορθώς πράττουν- για να διαδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους ταλαίπωρους αυτούς συμπολίτες μας, πολλοί από τους οποίους ενδέχεται να έχουν υποστεί τις συνέπειες των φυλετικών ή ταξικών διακρίσεων και στην ίδια τους τη χώρα. Όταν όμως δολοφονείται κάποιος –πολλές φορές ταλαίπωρος κι αυτός- Έλληνας από έναν μετανάστη, δεν βλέπουμε […]

Πολύ συχνά συγχέονται στην καθημερινή τους χρήση τα ρήματα κληροδοτώ και κληρονομώ, μολονότι έχουν διακριτή σημασία. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο ετούτα ρήματα είναι ό,τι μεταξύ των ρημάτων παίρνω και δίνω. Συνήθως χρησιμοποιείται το ρήμα κληρονομώ και σπανιότατα το ρήμα κληροδοτώ. ΄Ετσι ακούμε ή διαβάζουμε, ας πούμε, τη λανθασμένη φράση: «Σε ποιους κληρονόμησε ο θείος σου την περιουσία του;» Όμως το ρήμα κληροδοτώ σημαίνει: «αφήνω, μεταβιβάζω με διαθήκη σε κάποιον […]

Φτάσαμε, ως φαίνεται, σε μια εποχή σαχλού ξεφαντώματος, κοινώς ξεσαλώματος, γενικού ηθικού ξεχαρβαλώματος,παγκοσμιοποιημένης ελαφρότητας και κενότητας (βλέπε τις κιτσάτες βραζιλιάνικες καρναβαλικές φιέστες στο Μοσχάτο), όπου ο πολιτικά σωστός λόγος του πλανητάρχη, συνεπικουρούμενος και από τον αντίστοιχο λόγο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του έλληνα πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου, χαρακτηρίζει τρομοκράτες τους ανθρώπους που θυσιάζονται για την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεσή τους, εφόσον βέβαια υπονομεύουν τα σχέδια ενός άκρατου ηγεμονισμού. Έτσι, σε […]

;Θεωρώ πως σε καμία γλώσσα του κόσμου δεν θα πρέπει να υπάρχουν έννοιες απόλυτα συνώνυμες. Η γλωσσική οικονομία δεν γίνεται να επιτρέπει δύο λέξεις να σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Κάποια έστω και ελάχιστη νοηματική διαφορά πρέπει να τις διαχωρίζει. Τα τελευταία χρόνια συνηθίσαμε να χρησιμοποιούμε στον προφορικό και στον γραπτό λόγο αυθαίρετα, χωρίς διάκριση, ως συνώνυμα τα επιρρήματα σχεδόν και περίπου. Το επίρρημα σχεδόν, όταν δεν μετριάζει, όταν δεν περιορίζει […]

Προ ετών, ολόκληρη η Ελλάδα είχε συγκλονιστεί από τον ομαδικό φόνο πέντε νεαρών κυνηγών, τον οποίο διέπραξε συγχωριανός τους βοσκός. Σε τέτοιες περιπτώσεις, σύνηθες είναι να περισσεύουν τα μεγάλα λόγια και γενικά οι υπερβολές στις κρίσεις των τρίτων τόσο για τα θύματα όσο και για τον θύτη. Πολλοί είχαν μιλήσει για την καλοσύνη των θυμάτων, για το πόσο «καλά παιδιά» ήταν. Δεν θέλω ούτε μπορώ να αμφισβητήσω τα λόγια τους, πόσω […]