Blog

Έχουν περάσει είκοσι τουλάχιστον χρόνια από τότε πού κάηκε το μεγάλο κατάστημα αθλητικών ειδών του Κατράντζου, στη γωνία των οδών Σταδίου και Αιόλου. Κι όμως τα θλιβερά, κατάμαυρα ίχνη της πυρκαγιάς είναι ακόμη εμφανή στούς τοίχους των διπλανών κτιρίων, προς δόξαν της καλαισθησίας των σύγχρονων Αθηναίων, τέρποντας τους οφθαλμούς τους(!) Δεν μπορεί ο κ. Δήμαρχος να στείλει έναν από τους ασπριτζήδες, που ζητούν δουλειά μπροστά στο δημαρχείο, για νά ρίξει […]

Τα τελευταία χρόνια ακούμε συχνά η διαβάζουμε τις λέξεις μάξιμουμ (maximum) και μίνιμουμ (minimum). ΄Εχουμε, ως φαίνεται, ξεχάσει τις αντίστοιχες ελληνικές λέξεις μέγιστο και ελάχιστο, οι οποίες χρησιμοποιούνται κυρίως στα μαθηματικά, όπου αναφέρονται στη μέγιστη και στην ελάχιστη τιμή την οποία μπορεί να λάβει μιά μεταβλητή (ανεξάρτητη ή εξαρτημένη), καθώς και στη μέγιστη ή ελάχιστη δυνατή ποσότητα. Επίσης αφορούν το υψηλότερο ή χαμηλότερο σημείο. Ως επίθετα στα μαθηματικά είναι γνωστές […]

Eδώ και χρόνια παρακολουθώ τις ευχετήριες κάρτες που τυπώνει η UNICEF προκειμένου να αποκομίσει από την πώλησή τους χρηματικά οφέλη για την πραγματοποίηση του φιλανθρωπικού της έργου. ΄Όταν οι κάρτες της είναι θρησκευτικού περιεχομένου επί τη ευκαιρία των μεγάλων εορτών της χριστιανοσύνης, η συντριπτική πλειονότητά τους αφορά αναπαραγωγές ζωγραφικών πινάκων του Ρωμαιοκαθολικισμού και του Προτεσταντισμού. Περιττό είναι να πούμε πως οι ευχές έχουν περιοριστεί στα Seasons Greetings, ενδεικτικό της αποϊεροποίησης […]

Στην Κίνα, η μακριά οδός που οδηγεί στη Φώτιση, η «οδός της Αφύπνισης», ονομάζεται στα αρχαία κείμενα «δρόμος των πουλιών». Όμορφη είναι ετούτη η εικόνα και γεμάτη νόημα. Όντως, το να γνωρίσει κανείς την Αφύπνιση είναι το να φτάσει, μέσα από ασυνήθεις δρόμους που δεν αφήνουν στον ουρανό περισσότερα ίχνη από όσα το πέταγμα των χελιδονιών, στην πρωταρχική του φύση, να ξαναβρεί τη φωλιά του. * Ιδού η αψευδής ιστορία […]

Η αντίληψη των απειρότροπων σημείων της έκρηξης του θεϊκού ενός στην Δημιουργία ως ενιαίο, άγιο συμβάν, είναι η αναίρεση της εωσφορικής σφραγίδας του μερισμού και της διαχωριστικότητας. Μία η άγια Εικόνα, ένα Συμβάν, ένα Δρώμενο: η θεϊκή Αγάπη που συνέχει τα επιμέρους σημεία στο Όλον.

Αλίμονο στη γλώσσα μας –στην οποιαδήποτε, θα έλεγα, γλώσσα– που αρχίζει να ενσωματώνει ξένες λέξεις χωρίς προηγουμένως να τις προσαρμόζει στη μορφολογική –συντακτική και γραμματική– ιδιαιτερότητά της ώστε τα ξένα αυτά λεκτικά δάνεια να αφο-μοιώνονται δημιουργικά από το πλουσιότατο λεξιλόγιό της. Παλαιότερα, τα ξένα γλωσσικά δάνεια προσαρμόζονταν αυτομάτως στην ιδιομορφία των ελληνικών από τον λαό που αγνοούσε τις ξένες λέξεις και που εννοούσε να τα κλίνει όπως οποιαδήποτε άλλη ελληνική […]

Τα ελληνικά δεν επιδέχονται τις γλωσσικές τσιριμόνιες και «χαριτωμενιές» που παρατηρούνται ή είναι συνήθεις σε άλλες γλώσσες χωρών με παλαιόθεν διαστρωματωμένες και αυστηρώς ταξικά περιχαρακωμένες κοινωνίες, όπως λόγου χάριν η Γαλλία. Έτσι, η χρήση του πληθυντικού αριθμού ευγενείας, που είναι τόσο πολύ διαδεδομένη και μάλιστα επιβεβλημένη από τα ήθη στην εν λόγω χώρα, είναι για την Ελλάδα μια εισαγόμενη συνήθεια που αγνοούσε παντελώς η γλώσσα μας, στην οποία όμως επιβλήθηκε […]

Μέσα στο γενικότερο πνεύμα της γλωσσικής ισοπέδωσης, ο επί κεφαλής κατάντησε τελικά επικεφαλής, οπότε η φυσική συνέπεια ήταν να κλίνεται στην αιτιατική του ενικού καί στην ονομαστική και την αιτιατική του πληθυντικού και να μετατραπεί στον επικεφαλή ή τους επικεφαλείς, όπως ακούω συχνότατα να λέγεται στο ραδιόφωνο και μάλιστα από γνωστούς εκφωνητές αντι να διατηρήσει τον αμετάβλητο, ορθό γλωσσικό τύπο: «τον επί κεφαλής» ή «οι επικεφαλής». Ο επί κεφαλής δεν […]