ΤΟ… ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Χρι­στού­γεν­να καί Πρω­το­χρο­νι­ά, μέ­ρες γι­ορ­τῆς, μέ­ρες χα­ρᾶς. Θά γε­μί­σουν μέ φῶ­τα καί στο­λί­δι­α οἱ δρό­μοι τῆς πό­λης καί τά σπί­τι­α μας, θά ξε­χυ­θοῦ­με στά μα­γα­ζι­ά νά ἀ­γο­ρά­σου­με δῶ­ρα γι­ά μᾶς καί τούς δι­κούς μας, θά κλεί­σου­με θέ­σεις σέ ἑ­στι­α­τό­ρι­α καί θέ­α­τρα, θά παί­ξου­με χαρ­τι­ά “γι­ά τό κα­λό”, θά φᾶ­με γα­λο­πού­λες καί ἄλ­λα κα­λού­δι­α, θά πι­οῦ­με μέ­χρι νά ἔρ­θου­με στό κέ­φι, καί κα­θώς ὁ λα­μπε­ρός δη­μο­σι­ο­γρά­φος ἀ­πό τήν τη­λε­ό­ρα­ση θά μι­λᾶ γι­ά τό… πνεῦ­μα τῶν Χρι­στου­γέν­νων μέ ὑ­πό­κρου­ση τό silent night, θά εὐ­χη­θοῦ­με χα­μο­γε­λώ­ντας : “εὐ­τυ­χί­α, χα­ρά, ὑ­γεί­α, εἰ­ρή­νη γι­ά ὅ­λο τόν κό­σμο, χρό­νι­α πολ­λά”, χω­ρίς δυ­στυ­χῶς νά ξέ­ρου­με ποι­ός θά πρα­γμα­το­ποι­ή­σει ὅλες αὐ­τές τίς εὐ­χές…

Γιατί ὅμως ὅταν τελειώσουν οἱ γιορτές νοιώθουμε αὐτό τό κενό στήν ψυχή μας; Γιατί δέν πιστεύουμε στίς εὐχές πού ἐθιμοτυπικά ἀνταλλάσσουμε κάθε χρόνο; Γιατί ὅταν ἐπιστρέφουμε στίς δουλειές μας τόν Ἰανουάριο εἴμαστε συνήθως θλιμμένοι; Γιατί αὐξάνονται οἱ αὐτοκτονίες καί οἱ καταθλίψεις τήν περίοδο αὐτή; Πόσοι ἀπό μᾶς δέν βρεθήκαμε κάποια στιγμή τῆς ζωῆς μας νά κλαῖμε τέτοιες μέρες; Πού χάθηκε ἐκείνη ἡ χαρά πού νοιώθαμε ὅταν εἴμαστε παιδιά, τί ἔγινε αὐτή ἡ ἀτμόσφαιρα πού μᾶς περιγράφουν οἱ παλιοί, πού εἶναι ἐκείνη ἡ μυσταγωγία πού διαβάζουμε σέ διηγήματα σάν τοῦ Παπαδιαμάντη;

Χάσαμε τό νόημα τῆς γιορτῆς καί ἔμειναν τά στολίδια. Ξεχάσαμε τήν Τεσσαρακοστή καί τήν νηστεία της πού μᾶς προετοιμάζουν γιά τά Χριστούγεννα καί περιμένουμε ἁπλῶς μερικές μέρες ξεκούρασης, κοιτώντας ἀνυπόμονα τά ἡμερολόγιά μας, κι ὕστερα παραπονιόμαστε πώς δέν καταλάβαμε πότε ἔφτασαν καί πότε πέρασαν τά Χριστούγεννα. Στήν Ἐκκλησία λίγοι πᾶμε, ἀφοῦ συνήθως ξενυχτᾶμε γιά νά “ξεφαντώσουμε”. Βγάλαμε τόν Θεό στήν ἄκρη καί ζοῦμε τήν γιορτή τῶν ἐμπόρων, ὅπως συνέβη καί στούς δυτικούς ἀδελφούς μας ἐδῶ καί δεκαετίες. Τό ἐνδιαφέρον μας περιορίστηκε στό πού θά πᾶμε, τί θά φᾶμε καί τί θά καταναλώσουμε, ξεχνώντας τήν δυστυχία καί τήν φτώχεια πού ὑπάρχει δίπλα μας. Ξεχάσαμε τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τό μήνυμα πού φέρνει στήν χλωμή ζωή μας καί χάσαμε τήν ἐλπίδα. Ἕλληνες ἐμεῖς, μέ νωπές τίς Μικρασιατικές μνῆμες μας, ξεχάσαμε τόν ὑπέροχο Ἅγιο Βασίλειο ἀπό τήν Καισάρεια πού ὁ βίος του προτρέπει στήν σοφία, στήν Ἁγιότητα καί στήν ἐλεημοσύνη, καί περιφέρουμε σέ κοῦκλες καί κάρτες τόν ἀμφιβόλου προελεύσεως παχουλό Σάντα Κλάους, προστάτη τῶν δώρων!

Ὁ τρόπος ζωής μας ἄλλαξε καί μαζί του μοιραία χάθηκε καί ἡ πανέμορφη γραφικότητα τῶν Χριστουγεννιάτικων ἐθίμων μας. Ὅμως τό πιό ἀνησυχητικό εἶναι πώς ἀποϊεροποιήσαμε τήν γιορτή τῶν Χριστουγέννων καί μείναμε χωρίς νόημα. Ἀκόμα καί ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί κάποιες φορές πιάνουμε τούς ἑαυτούς μας νά ἐνδιαφερόμαστε πιό πολύ γιά τήν γυαλιστερή ἐπιφάνεια τῆς γιορτῆς καί νά μένουμε στά ἐξωτερικά τῆς λατρείας, χωρίς νάσυγκλονιζόμαστε ἀπό τό μήνυμα πού φέρνει ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή μας.

Τό γεγονός ὅτι ἐξ αἰτίας τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του ὁ Θεός προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση γιά νά σωθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, μᾶς φαίνεται πλέον ἀδιάφορο σά νά πρόκειται γιά ἕνα παλιό παραμύθι πού ξεχάστηκε. Δέν μπορούμε νά συλλάβουμε τό ὅτι μιλᾶμε γιά ἕνα γεγονός πραγματικό, τό ὁποῖο ἔγινε σέ συγκεκριμένη ἱστορική στιγμή καί τό ὁποῖο καλούμεθα νά βιώσουμε μέσα ἀπό τήν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, νά κάνουμε πίστη καρδιακή τό ὅτι “Αὐτός ἐνηνθρώπησεν ἵνα ἐμεῖς θεοποιηθῶμεν” (Μ. Ἀθανάσιος), νά ἐγκεντρίσουμε τό Νόημα τῆς Σαρκώσεως στήν δική μας ζωή. Ἄν ὁ Ἄχρονος καί Ἀχώρητος καί Ἄσαρκος Χριστός ὁ Θεός δέν σαρκώθηκε ἀσπόρως ἀπό τήν Παρθένο Μαρία, τότε δέν ὑπάρχει καμμία ἐλπίδα οὔτε γιά μᾶς τούς ἴδιους, οὔτε γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Ἄν δέν γεννήθηκε ὁ Χριστός, τότε ἴσως δέν ὑπάρχει νόημα νά μιλᾶμε καθόλου γιά Θεό. Τί νά τόν κάνουμε ἕνα Θεό ἀπόμακρο, χωρίς πρόσωπο, χωρίς Λόγο, χωρίς παράδειγμα;

Ἄς ἑτοιμάσουμε λοιπόν τό νοῦ καί τήν καρδιά μας γιά νά ζήσουμε τό “μυστήριον τό ξένον καί παράδοξον”. Ἄς ἀφήσουμε τό μήνυμα τῆς γεννήσεως νά μᾶς ὁδηγήσει στήν μετάνοια. Ὁ Θεός λαβών δούλου μορφή ἦρθε καί ἔζησε ἀνάμεσά μας, μᾶς μίλησε, μᾶς ἔδειξε τόν τρόπο τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά πορευτοῦμε πρός τήν Βασιλεία Του.
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεό Λόγο νά μᾶς ἐπισκεφθεῖ μυστικά καί νά πληρώσει μέ χαρά, ἐλπίδα, πίστη καί ἀγάπη τήν ὕπαρξή μας, νά μᾶς ἀναγεννήσει πνευματικά καί στή συνέχεια νά πορευτοῦμε μαζί Του πρός τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή Του. Ἄς καταλάβουμε ἐπιτέλους ὅτι ” ζωή χωρίς Χριστό δέν εἶναι ζωή “, καί ἄς σπεύσουμε νά δοξολογήσουμε μαζί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ποιμένες: ἐξανέτειλε γάρ φῶς τοῖς ἐσκοτισμένοις καί ταπεινούς ὕψωσε, τούς ἀγγελικῶς μελωδοῦντας· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ

Πηγή: neoastro.gr