Φοίβος Πιομπίνος

Σας μεταφέρω μία είδηση, την οποία διάβασα στον ξένο Τύπο, αλλά η οποία πέρασε εντελώς απαρατήρητη στην Ελλάδα, αφού δεν έγινε διόλου λόγος γι’ αυτήν από κανέναν παράγοντα του δημόσιου βίου μας, μολονότι την κρίνω πολύ σημαντική. Όλοι, βλέπετε, οι κυβερνητικοί παράγοντες ασχολούνται με τις επικείμενες εκλογές και παραβλέπουν βαρυσήμαντες αποφάσεις που λαμβάνονται από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και αφορούν το μέλλον εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών. Εν πάση περιπτώσει, από την 1η […]

Όποιος κατεβεί στον Πειραιά, προκειμένου να ταξιδέψει ατμοπλοϊκώς και έχει την ατυχία να χρειαστεί να περιμένει το πλοίο που θα τον μεταφέρει στο νησί του προορισμού του, βιώνει κατά τους θερινούς μήνες την τραυματική περιπέτεια της αναμονής σε μιαν ασφαλτοστρωμένη Σαχάρα, μες στο λιοπύρι, κάτω από τον ανελέητο ήλιο του καλοκαιριού. Εξάλλου τον χειμώνα βρίσκεται εκτεθειμένος στη βροχή ή στους παγερούς ανέμους, που σαρώνουν τους άπλετους χώρους του λιμανιού. Κι […]

Όταν δολοφονείται κάποιος οικονομικός ή πολιτικός μετανάστης στη χώρα μας από έναν Έλληνα, ξεσηκώνονται όλες οι ελληνικές ανθρωπιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις -και ορθώς πράττουν- για να διαδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους ταλαίπωρους αυτούς συμπολίτες μας, πολλοί από τους οποίους ενδέχεται να έχουν υποστεί τις συνέπειες των φυλετικών ή ταξικών διακρίσεων και στην ίδια τους τη χώρα. Όταν όμως δολοφονείται κάποιος –πολλές φορές ταλαίπωρος κι αυτός- Έλληνας από έναν μετανάστη, δεν βλέπουμε […]

Πολύ συχνά συγχέονται στην καθημερινή τους χρήση τα ρήματα κληροδοτώ και κληρονομώ, μολονότι έχουν διακριτή σημασία. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο ετούτα ρήματα είναι ό,τι μεταξύ των ρημάτων παίρνω και δίνω. Συνήθως χρησιμοποιείται το ρήμα κληρονομώ και σπανιότατα το ρήμα κληροδοτώ. ΄Ετσι ακούμε ή διαβάζουμε, ας πούμε, τη λανθασμένη φράση: «Σε ποιους κληρονόμησε ο θείος σου την περιουσία του;» Όμως το ρήμα κληροδοτώ σημαίνει: «αφήνω, μεταβιβάζω με διαθήκη σε κάποιον […]

Φτάσαμε, ως φαίνεται, σε μια εποχή σαχλού ξεφαντώματος, κοινώς ξεσαλώματος, γενικού ηθικού ξεχαρβαλώματος,παγκοσμιοποιημένης ελαφρότητας και κενότητας (βλέπε τις κιτσάτες βραζιλιάνικες καρναβαλικές φιέστες στο Μοσχάτο), όπου ο πολιτικά σωστός λόγος του πλανητάρχη, συνεπικουρούμενος και από τον αντίστοιχο λόγο των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του έλληνα πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου, χαρακτηρίζει τρομοκράτες τους ανθρώπους που θυσιάζονται για την αξιοπρέπεια και την αυτοδιάθεσή τους, εφόσον βέβαια υπονομεύουν τα σχέδια ενός άκρατου ηγεμονισμού. Έτσι, σε […]

;Θεωρώ πως σε καμία γλώσσα του κόσμου δεν θα πρέπει να υπάρχουν έννοιες απόλυτα συνώνυμες. Η γλωσσική οικονομία δεν γίνεται να επιτρέπει δύο λέξεις να σημαίνουν ακριβώς το ίδιο. Κάποια έστω και ελάχιστη νοηματική διαφορά πρέπει να τις διαχωρίζει. Τα τελευταία χρόνια συνηθίσαμε να χρησιμοποιούμε στον προφορικό και στον γραπτό λόγο αυθαίρετα, χωρίς διάκριση, ως συνώνυμα τα επιρρήματα σχεδόν και περίπου. Το επίρρημα σχεδόν, όταν δεν μετριάζει, όταν δεν περιορίζει […]

Προ ετών, ολόκληρη η Ελλάδα είχε συγκλονιστεί από τον ομαδικό φόνο πέντε νεαρών κυνηγών, τον οποίο διέπραξε συγχωριανός τους βοσκός. Σε τέτοιες περιπτώσεις, σύνηθες είναι να περισσεύουν τα μεγάλα λόγια και γενικά οι υπερβολές στις κρίσεις των τρίτων τόσο για τα θύματα όσο και για τον θύτη. Πολλοί είχαν μιλήσει για την καλοσύνη των θυμάτων, για το πόσο «καλά παιδιά» ήταν. Δεν θέλω ούτε μπορώ να αμφισβητήσω τα λόγια τους, πόσω […]

«Ου φονεύσεις» μας παραγγέλνει, εδώ και αιώνες, ο έτσι κι αλλιώς παλαιοεποχικός μωυσαϊκός νόμος. Και όμως! Κάθε χρόνο τίθεται, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, το «καυτό» ζήτημα του κυνηγιού και της διάρκειας της κυνηγετικής περιόδου, με τους κυνηγούς να απαιτούν βέβαια και να εκβιάζουν την επιμήκυνσή της και τελικά να την κερδίζουν. Απορίας άξιον είναι πώς καμιά κυβέρνηση σε ολόκληρη την υφήλιο δεν θέλησε ποτέ – για […]

Τώρα που πέρασε σχεδόν μία εξαετία από το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, επιτρέψτε μου να προσθέσω μια προσωπική μαρτυρία για το άτομό του, η οποία θεωρώ ότι φωτίζει μια πτυχή –σημαντική κατά τη γνώμη μου- της προσωπικότητάς του. Από πολύ παλιά, όποτε εκκλησιάζομαι, συνηθίζω να πηγαίνω στην εκκλησία των Αγίων Ισιδώρων, που βρίσκεται μισοχωμένη σε ένα σπήλαιο, στα μισά του δρόμου από τη Νεάπολη προς την κορυφή του Λυκαβηττού. Τα τελευταία […]