Ως αυτόχθων χαρακτηρίζεται το πρόσωπο εκείνο που κατοικεί εξαρχής στη γη των προγόνων του, που δεν έχει έλθει στη γη όπου κατοικεί από άλλον τόπο, που κατοικεί στον τόπο γέννησης και καταγωγής του, άλλως ο γηγενής, ο ντόπιος, ο ιθαγενής. Υπήκοος είναι αυτός που υπόκειται στην εξουσία κράτους ή παλαιότερα ηγεμόνα, ο πολίτης κράτους, αυτός στον οποίο έχει αναγνωριστεί η υπηκοότητα κράτους. Επομένως δεν πρέπει να συγχέονται οι δυό […]
Το Πριγκιπάτο του Θεόδωρου ή της Θεοδωρούς στη νοτιοδυτική Κριμαία υπήρξε το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό έδαφος μετά την ΄Αλωση το 1453. Το εν λόγω κράτος ήταν γνωστό και ως Γοτθία λόγω της παραμονής γερμανικών φυλών στην περιοχή αιώνες νωρίτερα. Στην καθομιλουμένη ονομαζόταν Θεοδωρίτσι, δηλαδή μικρή Θεοδωρώ. Δημιουργήθηκε από τη διάσπαση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την άλωση της Βασιλεύουσας από τους σταυροφόρους και τις αυτονομιστικές τάσεις του 12ου και του 13ου […]
Τμήμα των Δωδεκανήσων ή αποκαλούμενων παλαιότερα Νοτίων Σποράδων αποτελεί το σύμπλεγμα δεκατεσσάρων ελληνικότατων νησίδων της Ανατολικής Μεσογείου, από τις οποίες η μεγαλύτερη και κατοικήσιμη είναι η Μεγίστη (ή Καστελλόριζο). Αυτές είναι οι εξής: ΄Αγιος Γεώργιος, Αγριέλαια, Βουτσάκια (2 βράχοι), Μεγάλο Μαύρο Ποϊνί και Μικρό Μαύρο Ποϊνί (βραχονησίδες), Μεγίστη, Πολυφάδος ΄Ενα και Πολυφάδος Δύο (βραχονησίδες), Ρω, Στρογγύλη, Τραγόνερα, Ψωμί και Ψωραδιά. Αυτές αποτελούν τα προκεχωρημένα φυλάκια του Ελληνισμού στο υπογάστριο της […]
Μόλις κυκλοφόρησε σε μετάφραση του συγγραφέα, μεταφραστή και ραδιοφωνικού παραγωγού του NGradio.gr Φοίβου Πιομπίνου, ένα ανθολόγιο 20 γερμανόφωνων συγγραφέων συγκλονιστικών διηγημάτων της "Λογοτεχνία των ερειπίων" που τοποθετούνται στη δεκαετία του '40 και του '50. Τα κείμενά τους αποτελούν ομολογία συλλογικής ευθύνης και ψυχικού άλγους, ενώ συγχρόνως προβάλλουν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του λαού μέσα σ'ένα σκηνικό απόλυτης ερήμωσης: ερείπια των πόλεων αλλά και ερείπια της ψυχής και της κοσμοαντίληψης των ανθρώπων. Τα περισσότερα […]
Οι Λινοβάμβακοι ήταν μιά κυπριακή κοινότητα που αποτελεί μέρος των Τουρκοκυπρίων. Η λέξη προέρχεται από το συνδυασμό των ελληνικών λέξεων λινό (ύφασμα) και βαμβάκι. Ο όρος αποτελεί μεταφορά του γεγονότος ότι άν κι αυτοί ήταν λατινοκαθολικής προέλευσης, επέλεξαν να παρουσιάζονται ως μωαμεθανοί προς τα έξω. Οι Λινοβάμβακοι είναι λοιπόν εξισλαμισθέντες λατίνοι ή, αν θέλετε, χριστιανομουσουλμάνοι. Φοίβος Ι. Πιομπίνος piombinos.com
Ο σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μουράτ Β’ (1421-1451), πατέρας του περίφημου Μωάμεθ του Πορθητή, ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Θεσσαλίας με στρατηγό τον Τουραχάν μπέη, αρκετά χρόνια πριν από την ΄Αλωση της Πόλης. Η κατάκτηση αυτή συνοδεύτηκε από την οργανωμένη εγκατάσταση πολυάριθμων μουσουλμάνων από την Ανατολία. Πιο συγκεκριμένα, το 1423-1430, μεταφέρθηκαν περί τις 5-6.000 αγροτικές μουσουλμανικές οικογένειες από τον τόπο καταγωγής τους την Καππαδοκία και ειδικότερα το Ικονίο, παλαιά σελτζουκική πρωτεύουσα, […]
Πάντοτε μου προκαλείται αμηχανία όποτε με χαιρετούν με ένα «καλησπέρα», ενώ είναι μέρα μεσημέρι και ο ήλιος μεσουρανεί, πυρακτώνοντας τη φύση με τις φλογερές ακτίνες του, έτσι που μόνο εσπερινό δεν είναι το φώς. Φαίνεται πως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν ξεχάσει στις μέρες μας τι σημαίνει η λέξη εσπέρα. Κι όμως στα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολύ καλά πως στις πρώτες μεταμεσημβρινές το καλοκαίρι ώρες όλοι χρησιμοποιούσαν αντί του «καλησπέρα» […]
Η Καλλιρρόη Παρρέν (Πλατάνια Αμαρίου 1861-Αθήνα 1940), το γένος Σιγανού, υπήρξε σπουδαία λογία, εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος. Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της. Εργάστηκε για τα πολιτικά δικαιώματα, για την εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση και την κοινωνική πρόοδο των γυναικών, ιδρύοντας οργανώσεις και ιδρύματα όπως την ΄Ενωση υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναικός (1893), το Κυριακάτικο Σχολείο (1890), το ΄Ασυλο Ανιάτων Γυναικών (1896), […]
Ο Ιούλιος Σταυριανός διετέλεσε τον 16ο αιώνα τρίτος επίσκοπος των Μαρωνιτών της Κύπρου και τελευταίος επί Ενετοκρατίας, καθώς και επίσκοπος των Αρμενίων από το 1561. Στις πηγές τόσο το όνομά του όσο και το επίθετό του αναφέρονται ποικιλοτρόπως. Τό όνομά του αναφέρεται ως Giulio, Julius, Julien και Yulius, το δε επίθετό του ως Stavrianus, Stamiranus και Staniranus. Οι πρώτες πληροφορίες που έχουμε περί του ατόμου του προέρχονται από το […]
